#19 OP REIS - YOGYAKARTA DEEL 2
26 & 27 december
En daar is deel 2. Yogyakarta lijkt inmiddels alweer zo lang geleden, aangezien ik nu alweer een aantal dagen op het toeristische Bali zit. De laatste twee dagen in Yogyakarta brachten we vooral door met Rinto en Sam op de scooter. En als ik er zo op terug kijk, hebben we elke minuut echt zo goed mogelijk benut, maar ben ik toch best wel een beetje moe van het drukke programma.
Dinsdag
De wekker stond dinsdag vroeg. Na het ontbijten werden we om 08:00 opnieuw opgehaald door Rinto. Dit keer had hij zijn vriend Sam meegenomen en stapte we achterop de scooter om een lange dag tegemoet te gaan.
Onderweg stopten we even om wat foto's te maken van het (toen al) adembenemende uitzicht en liet Sam ons een heel apart plantje zien. De naam van het plantje was 'Putri Malu', wat 'verlegen meisje' betekent. Een plantje wat helemaal dichtklapte wanneer je het aanraakte. Na ongeveer anderhalf uur rijden en 40 kilometer ten westen van Yogyakarta kwamen we aan bij het Kalibiru National Park.
Kalibiru National Park
Dit verborgen, nog enigszins toeristisch onontdekte plekje leerde ik kennen via Relinde en de jongens die ook in Surabaya studeerde. Dit natuurpark ligt verstopt tussen de Menoreh bergen op 450 meter boven zeeniveau. Vanaf de plek waar we de scooter parkeerden was het nog een steile wandeling omhoog van ongeveer 15 minuten. De entree voor dit park was 10.000 IDR (ongeveer €0,60).
Het uitzicht wat we daarvoor terug kregen was werkelijk waar weer heel bijzonder. Wat was het groen en wat konden we ver kijken. Ik leerde vroeger al van mama dat ik mezelf moet 'knijpen', wanneer iets bijzonder is en zo kneep ik mama even keihard in haar bovenarm.
Waar ik mij misschien nog wel meer over verwonderde, waren de zogenaamde 'fotospots', waarvan er in totaal 5 waren. Voor 15.000 IDR (€1,-) kreeg je ongeveer 5 minuten de tijd om op een plateau te staan zodat iemand anders een foto kon maken. Hele families sprongen -bij satu, dua, tiga- de lucht in. Rinto had vooraf al een boeking gemaakt voor een fotospot, zodat we niet zoals de rest meer dan 1 uur hoefde te wachten.
Kedung Pedut
De volgende stop was de waterval Kedung Pedut, midden in de bossen van het Girimulyo district. Veel meer details kan ik hier niet over vertellen, want ook dit was een niet-toeristische spot. Om 'binnen' te komen betaalde we 6000 IDR entree (€0,35).
Bij binnenkomst vroegen de ca. 10 politiemannen, die keurig in uniform achter elkaar aan liepen of ze met mij op de foto mochten. En giechelen dat ze deden. Via een bamboe bruggetje kwamen we bij dé turquoise waterval uit. Het was knetter heet maar het uitzicht was fantastisch.
Woensdag
De laatste dag in Yogya! We wilde voordat we naar het vliegveld moesten toch nog even iets doen, en zonder het te überhaupt te vragen had Rinto alweer een heel plan uitgestippeld. We stapten na een ontbijtje om 09:00 alweer achter op de scooter bij Rinto en Sam en reden ongeveer binnen 15 minuten richting de wijk Kota Gede.
Onderweg kwamen we langs rijstvelden waar de rijst pas net was geplant. De rijst kan geoogst worden na 100 dagen en dit kan dus ca. 3 keer per jaar.
Kota Gede
Kota Gede wordt ook wel de zilverstad genoemd en is gesticht in 1582. De wijk staat bekend vanwege de grote zilverindustrie en de koninklijke begraafplaats van de eerste sultan van Java. Er zijn in deze wijk veel zilverfabriekjes waar je als bezoeker binnen mag kijken.
Er worden vooral sieraden gemaakt met een speciaal design wat wordt gecreëerd door het patroon aan de binnenkant van het zilver te slaan waardoor er aan de buitenkant een reliëf ontstaat. Onze gratis gids vertelde ons hoe het hele proces verloopt. We konden de mensen aan het werk zien met minuscule zilverdraden waar de meest gedetailleerde sieraden mee werden gemaakt. De sieraden werden opgepoetst met 'Lerak fruit' om het glimmend te maken.
Voordeel van dit alles, is dat het zilver erg goedkoop is in vergelijking met Nederland. Ik mocht mijn kerstcadeautje uitkiezen in de bijhorende winkel en heb nu al een paar dagen een prachtig armbandje om mijn pols.
Lokale markt - Pasar Legi Kota Gede
Vanaf de zilverfabriek liepen we ongeveer 500 meter in de volle brandende zon richting een lokale markt. Rinto vertelde ons dat het een speciale dag was: 'Hari Legi', waarop er vogeltjes worden verkocht. Er stonden heel veel kooitjes met de mooiste vogels erin. Rinto vertelde ons dat de meeste mensen hier een vogel als huisdier hebben voor hun hobby. De mensen proberen de vogels de mooiste geluidjes aan te leren door middel van bepaalde tonen op hun telefoon. Rinto en Sam hebben zelf ook een paar vogeltjes en vinden het maar gek dat wij in Nederland een konijn als huisdier hebben.
De markt vind plaats van maandag tot vrijdag tot 13:00 en brengt de lokale bevolking samen. Overigens is dit de oudste markt in Yogyakarta. Ik had zelf al eerder een lokale markt bezocht op Bali, dus wist een beetje wat ik kon verwachten. Voor mama was dit echter de eerste keer en best wel bijzonder om te zien. De vissen en kippen zonder kop kwam dus ook voorbij.
Op deze markt wordt van alles verkocht. Van net gevangen vis, groenten en kruiden tot mega zakken kroepoek en gefrituurde tofu. Het meeste wordt verkocht vanaf kleedjes op de grond. Het ziet er vaak een beetje onhygiënisch uit en er komen veel vliegen op het eten af. Desondanks vind ik dit altijd een uniek stukje cultuur om te ontdekken. Ik kocht een zak 'Peyek', kroepoek gemaakt van bloem en knoflook met pinda's voor maar 5000 IDR (€0,30), super lekker!
Monggo Chocolate
Laatste stop, ook in de wijk Kota Gede vond plaats bij een klein chocoladefabriekje. Leuk voor mama, aangezien die al (bijna) haar hele leven in een bakkerij werkt. Deze chocolatier is opgericht in 2001 door een Belgische man met de visie dat er in Indonesië te weinig kwaliteitschocola wordt geproduceerd. Nu in 2017 is het uitgegroeid tot een grote chocolatier met 150 man personeel in Yogyakarta, Surabaya en Jakarta.
Achter het kleine winkeltje zagen we hoe de chocolade werd gemaakt en in vormen werd gegoten. In de ruimte daarnaast werden de repen allemaal handmatig verpakt in de wikkels. Monggo betekend 'please' in het Javaans en er worden veel verschillende smaken verkocht. Opvallende smaken vond ik Gember en Red Chilli. Uiteraard moesten we iets proeven en kochten we een extra pure reep. Sam koos er een uit voor zijn zoon en was dolgelukkig.
Tijdens onze dagen in Yogyakarta is het ontzettend mooi weer geweest en hoewel ik veel regen had verwacht, voelde we woensdagmiddag pas de eerste regendruppels. Voordat Rinto en Sam ons terug brachten naar ons hotel, aten we Cap Cay bij een lokale warung en had mama haar kokosnoot vuurdoop.
Even leuk feitje voor deze blog nog. Ik kwam er tijdens het inpakken van mijn backpack achter dat ik al maanden make-up remover met 'whitening' erin gebruik, waar je huid dus witter van wordt. Aziaten willen het liefst zo wit mogelijk zijn, omdat dat rijkdom uitstraalt. Nou ik lachte me kapot, gelijk weggegooid. Een beetje bruin thuiskomen zou wel leuk zijn nog.
Vliegen naar Bali
's middags om 12:00 bracht een grab ons naar het vliegveld, die ongeveer nog 45 minuten was verwijderd van het centrum. We hadden ons er al op ingesteld dat we vertraging zouden hebben, want low budget airlines zijn hier nog al goed in. MAAR alles viel mee en om 15:30, precies op tijd, steeg het vliegtuig op richting Bali!
Afgelopen dagen verbleven we in Uluwatu en momenteel zitten we in Padang Bai. Ik wist ergens wel dat reizen veel energie zou kosten, maar ik ben toch echt wel een beetje kapot. Maar wat is het hier prachtig, Indonesië blijft me verbazen.
Liefs Masja
En daar is deel 2. Yogyakarta lijkt inmiddels alweer zo lang geleden, aangezien ik nu alweer een aantal dagen op het toeristische Bali zit. De laatste twee dagen in Yogyakarta brachten we vooral door met Rinto en Sam op de scooter. En als ik er zo op terug kijk, hebben we elke minuut echt zo goed mogelijk benut, maar ben ik toch best wel een beetje moe van het drukke programma.
Dinsdag
De wekker stond dinsdag vroeg. Na het ontbijten werden we om 08:00 opnieuw opgehaald door Rinto. Dit keer had hij zijn vriend Sam meegenomen en stapte we achterop de scooter om een lange dag tegemoet te gaan.
Onderweg stopten we even om wat foto's te maken van het (toen al) adembenemende uitzicht en liet Sam ons een heel apart plantje zien. De naam van het plantje was 'Putri Malu', wat 'verlegen meisje' betekent. Een plantje wat helemaal dichtklapte wanneer je het aanraakte. Na ongeveer anderhalf uur rijden en 40 kilometer ten westen van Yogyakarta kwamen we aan bij het Kalibiru National Park.
 |
| 'Putri Malu' |
Kalibiru National Park
Dit verborgen, nog enigszins toeristisch onontdekte plekje leerde ik kennen via Relinde en de jongens die ook in Surabaya studeerde. Dit natuurpark ligt verstopt tussen de Menoreh bergen op 450 meter boven zeeniveau. Vanaf de plek waar we de scooter parkeerden was het nog een steile wandeling omhoog van ongeveer 15 minuten. De entree voor dit park was 10.000 IDR (ongeveer €0,60).
Het uitzicht wat we daarvoor terug kregen was werkelijk waar weer heel bijzonder. Wat was het groen en wat konden we ver kijken. Ik leerde vroeger al van mama dat ik mezelf moet 'knijpen', wanneer iets bijzonder is en zo kneep ik mama even keihard in haar bovenarm.
Waar ik mij misschien nog wel meer over verwonderde, waren de zogenaamde 'fotospots', waarvan er in totaal 5 waren. Voor 15.000 IDR (€1,-) kreeg je ongeveer 5 minuten de tijd om op een plateau te staan zodat iemand anders een foto kon maken. Hele families sprongen -bij satu, dua, tiga- de lucht in. Rinto had vooraf al een boeking gemaakt voor een fotospot, zodat we niet zoals de rest meer dan 1 uur hoefde te wachten.
  |
| 'De zoete aardappel cupcake van Sam' |
 |
| 'Ayam Goreng' |
Kedung Pedut
De volgende stop was de waterval Kedung Pedut, midden in de bossen van het Girimulyo district. Veel meer details kan ik hier niet over vertellen, want ook dit was een niet-toeristische spot. Om 'binnen' te komen betaalde we 6000 IDR entree (€0,35).
Bij binnenkomst vroegen de ca. 10 politiemannen, die keurig in uniform achter elkaar aan liepen of ze met mij op de foto mochten. En giechelen dat ze deden. Via een bamboe bruggetje kwamen we bij dé turquoise waterval uit. Het was knetter heet maar het uitzicht was fantastisch.
 |
| 'Even flamingo nadoen' |
 |
| 'Jeumig wat blij' |
Woensdag
De laatste dag in Yogya! We wilde voordat we naar het vliegveld moesten toch nog even iets doen, en zonder het te überhaupt te vragen had Rinto alweer een heel plan uitgestippeld. We stapten na een ontbijtje om 09:00 alweer achter op de scooter bij Rinto en Sam en reden ongeveer binnen 15 minuten richting de wijk Kota Gede.
Onderweg kwamen we langs rijstvelden waar de rijst pas net was geplant. De rijst kan geoogst worden na 100 dagen en dit kan dus ca. 3 keer per jaar.
 |
| 'Gieren op de scooter met Sam' |
Kota Gede
Kota Gede wordt ook wel de zilverstad genoemd en is gesticht in 1582. De wijk staat bekend vanwege de grote zilverindustrie en de koninklijke begraafplaats van de eerste sultan van Java. Er zijn in deze wijk veel zilverfabriekjes waar je als bezoeker binnen mag kijken.
Er worden vooral sieraden gemaakt met een speciaal design wat wordt gecreëerd door het patroon aan de binnenkant van het zilver te slaan waardoor er aan de buitenkant een reliëf ontstaat. Onze gratis gids vertelde ons hoe het hele proces verloopt. We konden de mensen aan het werk zien met minuscule zilverdraden waar de meest gedetailleerde sieraden mee werden gemaakt. De sieraden werden opgepoetst met 'Lerak fruit' om het glimmend te maken.
Voordeel van dit alles, is dat het zilver erg goedkoop is in vergelijking met Nederland. Ik mocht mijn kerstcadeautje uitkiezen in de bijhorende winkel en heb nu al een paar dagen een prachtig armbandje om mijn pols.
 |
| 'Zilver maken' |
 |
| 'Lerak fruit' |
Lokale markt - Pasar Legi Kota Gede
Vanaf de zilverfabriek liepen we ongeveer 500 meter in de volle brandende zon richting een lokale markt. Rinto vertelde ons dat het een speciale dag was: 'Hari Legi', waarop er vogeltjes worden verkocht. Er stonden heel veel kooitjes met de mooiste vogels erin. Rinto vertelde ons dat de meeste mensen hier een vogel als huisdier hebben voor hun hobby. De mensen proberen de vogels de mooiste geluidjes aan te leren door middel van bepaalde tonen op hun telefoon. Rinto en Sam hebben zelf ook een paar vogeltjes en vinden het maar gek dat wij in Nederland een konijn als huisdier hebben.
Op deze markt wordt van alles verkocht. Van net gevangen vis, groenten en kruiden tot mega zakken kroepoek en gefrituurde tofu. Het meeste wordt verkocht vanaf kleedjes op de grond. Het ziet er vaak een beetje onhygiënisch uit en er komen veel vliegen op het eten af. Desondanks vind ik dit altijd een uniek stukje cultuur om te ontdekken. Ik kocht een zak 'Peyek', kroepoek gemaakt van bloem en knoflook met pinda's voor maar 5000 IDR (€0,30), super lekker!
 |
| 'Iemand nog kroepoek nodig? |
Laatste stop, ook in de wijk Kota Gede vond plaats bij een klein chocoladefabriekje. Leuk voor mama, aangezien die al (bijna) haar hele leven in een bakkerij werkt. Deze chocolatier is opgericht in 2001 door een Belgische man met de visie dat er in Indonesië te weinig kwaliteitschocola wordt geproduceerd. Nu in 2017 is het uitgegroeid tot een grote chocolatier met 150 man personeel in Yogyakarta, Surabaya en Jakarta.
Achter het kleine winkeltje zagen we hoe de chocolade werd gemaakt en in vormen werd gegoten. In de ruimte daarnaast werden de repen allemaal handmatig verpakt in de wikkels. Monggo betekend 'please' in het Javaans en er worden veel verschillende smaken verkocht. Opvallende smaken vond ik Gember en Red Chilli. Uiteraard moesten we iets proeven en kochten we een extra pure reep. Sam koos er een uit voor zijn zoon en was dolgelukkig.
Tijdens onze dagen in Yogyakarta is het ontzettend mooi weer geweest en hoewel ik veel regen had verwacht, voelde we woensdagmiddag pas de eerste regendruppels. Voordat Rinto en Sam ons terug brachten naar ons hotel, aten we Cap Cay bij een lokale warung en had mama haar kokosnoot vuurdoop.
Even leuk feitje voor deze blog nog. Ik kwam er tijdens het inpakken van mijn backpack achter dat ik al maanden make-up remover met 'whitening' erin gebruik, waar je huid dus witter van wordt. Aziaten willen het liefst zo wit mogelijk zijn, omdat dat rijkdom uitstraalt. Nou ik lachte me kapot, gelijk weggegooid. Een beetje bruin thuiskomen zou wel leuk zijn nog.
's middags om 12:00 bracht een grab ons naar het vliegveld, die ongeveer nog 45 minuten was verwijderd van het centrum. We hadden ons er al op ingesteld dat we vertraging zouden hebben, want low budget airlines zijn hier nog al goed in. MAAR alles viel mee en om 15:30, precies op tijd, steeg het vliegtuig op richting Bali!
Afgelopen dagen verbleven we in Uluwatu en momenteel zitten we in Padang Bai. Ik wist ergens wel dat reizen veel energie zou kosten, maar ik ben toch echt wel een beetje kapot. Maar wat is het hier prachtig, Indonesië blijft me verbazen.
Liefs Masja
Reacties
Een reactie posten