#23 OP REIS - NUSA PENIDA

2 t/m 6 januari

Hoewel ik inmiddels alweer mijn 'normale' Nederlandse ritme heb opgepakt, heb ik nog heel wat mooie reisverhaaltjes liggen. Na de drukte van Bali, verlieten we dit eiland op 2 januari richting Nusa Penida. Ik ben hier echt mega enthousiast over, en kan zelfs misschien wel zeggen dat dit het hoogtepuntje van onze reis was.

Nusa Penida 
Dit is een eiland van de kleine Soenda-Eilanden en behoort tot het Balinese regentschap Klungkung. Buureilanden Nusa Lembongan en Nusa Ceningan zijn toeristisch gezien een stuk bekender, des te leuker ik het vond om juist te kiezen voor een langer verblijf op Nusa Penida. Dit eiland is ongeveer 20 kilometer lang en 12 kilometer breed. De bevolking is afkomstig van Bali en de vorsten van Klungkung gebruikten dit eiland vroeger als gevangenis. In tegenstelling tot Bali groeit er hier weinig rijst. Zeewier is daarentegen een belangrijk exportproduct.

'Nusa Penida op de kaart'

Dinsdag
Nadat onze driver Nyoman ons ophaalde bij onze accommodatie in Canggu, zette hij ons na 1,5 uur rijden af bij de haven van Sanur. Vooraf had ik al een beetje gekeken wat de boottijden waren, zodat we niet al te lang hoefden te wachten. Boottickets kocht ik bij een nabijgelegen kantoortje van 'Meruti', een van de vele boot maatschappijen die richting Nusa Penida varen. We kochten een enkele reis voor 300.000 rupiah, (c.a. €18,-), wat helaas wat duurder was dan we van te voren gehoord hadden. Het is dus aan te raden om dit vooraf te boeken of om voor een andere maatschappij te kiezen.

Eenmaal bij de haven hebben we gewacht bij het kantoortje van Meruti tot we de boot op konden. Via grote stenen en water tot kniehoogte liepen we de boot op. Heel onpraktisch allemaal. De Meruti is een 'fast' boot die ons binnen 45 minuten naar Nusa Penida bracht. Je kan ook kiezen om met de 'local' boot te gaan, die ongetwijfeld veel goedkoper is, maar waarbij een prettige reis niet helemaal gegarandeerd is.

'Super handig allemaal'

Eenmaal aangekomen bij de haven van Nusa Penida werd ik overdonderd door het blauwe water. Zelfs nu ik de foto's terug zie kan ik niet helemaal geloven dat het zó blauw was. Een transfer bracht ons met een busje naar onze accommodatie.

'Doorzichtig water'

Kulkul bungalows
Dit was bij Kulkul bungalows, die we ook een dag van te voren boekte op booking.com. Nusa Penida kent niet echt een centrum, omdat het toerisme er zich nog niet heeft gevestigd. We verbleven in het noorden in de regio 'Ped'. Hier vind je de meeste accommodaties en ook een aantal restaurantjes.

De accommodatie bevond zich middenin een palmboom plantage en tussen de koeien. In totaal negen bungalows, waarvan de laatste zes pas drie maanden geleden zijn bijgebouwd. Een ruime en schone bungalow met grote badkamer én warm water.

'Elke ochtend een ritueeltje'

Paspoort kwijt 
Rond 11:00 tijdens het uitpakken van onze backpacks ontstond er lichte paniek, aangezien mama haar paspoort nergens meer kon vinden. Na het binnenstebuiten keren van beide backpacks nam deze paniek wat ergere vormen aan. Paspoort weg. Iets waarvan je hoopt dat het je vooral niet overkomt tijdens het reizen. Het eerste wat ik deed, was het bellen naar de accommodaties waar we al verbleven hadden. Zonder resultaat, want hij was nergens gevonden.

Er zat helaas maar een ding op, en dat was aangifte doen. Aangezien we op een eiland zaten waar niemand nog écht gewend is aan toeristen, brachten Robbie en een vriend van hem ons achterop de scooter naar het politiebureau. Daar hielpen ze ons met vertalen en het hele aangifte proces. Wat vooral heel vreemd was, was dat mama haar paspoort kopie ook niet meer had. Hierdoor dachten we al snel aan identiteitsfraude, aangezien er verder niks weg was van onze spullen (camera, laptop).  De politie was zeer onder de indruk van ons en degene met de hoogste functie wilde graag met ons op de foto.

Het aangiftebewijs hadden we gelukkig snel binnen. Stap twee was contact opnemen met de Nederlandse ambassade in Indonesië. Toen ik erachter kwam dat deze in Jakarta zat, en het nooddocument persoonlijk moest worden aangevraagd begon ik toch ook wel een beetje in de stress te raken. Gelukkig kwam ik er na een middag vol mailen en bellen achter dat dit nooddocument kon worden aangevraagd bij het consulaat in Denpasar, op Bali. Toen we beide een soort van hadden geaccepteerd dat de vakantie er op zat, en we dus zo snel mogelijk weer richting Bali moesten om alles vóór 9 januari te regelen stortte ik echt wel een beetje in.

Dit soort zaken kunnen gebeuren en kan je niet voorzien. Het kan iedereen overkomen, maar het is wel ontzettend naar en kostte ons heel veel energie. MAAR, een geluksengeltje heeft ons bijgestaan, waardoor ik om 17:00 het verlossende telefoontje kreeg dat het paspoort was gevonden in Canggu. Wat een opluchting. Dit vierde we uiteraard met een grote Bintang, op de veranda van de bungalow. De vakantie kon worden voortgezet!

Penida Colada
Ongeveer 5 minuten lopen vanaf onze accommodatie zaten wat restaurantjes. Voornamelijk warungs met localfood. We kwamen terecht bij Penida Colada en dronken rode wijn aan het strand met de ondergaande zon op de achtergrond. Bij dit restaurant werd de vis die ze serveerden aangewezen in een heel groot plaatjes boek, met onder andere heel veel tropische visjes. Ook merkte mama tijdens het eten op dat de kippen bij de buren een voor een geslacht werden. Het luidde kippenconcert werd steeds stiller. Vind deze vegetariër best wel verdrietig.

'Nemo op je bord'

Woensdag
Ons ontbijt hadden we dinsdagavond zelf kunnen uitzoeken. Dit werd woensdagochtend al vroeg bij onze bungalow gebracht. Bananenpanenkoeken voor de verandering.

Nusa Penida is relatief 'groot' in verhouding tot Nusa Lembongan maar ons werd verteld dat we alle hoogtepunten van het eiland in drie dagen echt wel konden zien. Dit deden we uiteraard weer per scooter, voor omgerekend zo'n €4,- voor de hele dag. Robbie raadde ons aan om richting de westkust te rijden en daar vier mooie plekken te bekijken.

Het begin van de rit (ongeveer 1,5 uur) was fantastisch en adembenemend. We reden op een goed geasfalteerde weg door de groene bergen en bleven ons verbazen van alle uitzichten. Grappig was dat we bijna niemand tegen kwamen onderweg. Wel reden we langs een lokale school en begonnen alle kindjes te joelen van blijdschap toen ze ons zagen. High Five's en heel veel blije gezichtjes. Verder reden we langs een houtzagerijtje en zagen we mensen een kalksteengrot uitgraven. Daarnaast was het ergens ook al te zien dat het eiland zich meer en meer gaat focussen op meer toerisme, door bijvoorbeeld de aanbouw van nieuwe bungalows.

'Houtzagerij'

'De vele tempels onderweg'

Tembling Beach
Na die 1,5 uur sloegen we een weggetje af richting de eerste plek die we aangeraden hadden gekregen. Dit was Tembling Beach, een indrukwekkende klif. Maar als we vooraf hadden geweten wat voor rit ons te wachten stond, hadden we het sowieso niet gedaan. Off-road reden we op een mini zandpaadje richting het startpunt van de klif. Beide geen idee hoelang dat ongeveer zou duren. Al hobbelend en vooral stijl omhoog en vervolgens weer stijl naar beneden reden we in ongeveer nog 1 uur richting het startpunt van de afdaling. Stiekem was dit gewoon levensgevaarlijk.

Die afdaling was bizar zwaar. Wel met een soort van traptreden, maar dan drie keer zo hoog als dat we gewend zijn in Nederland. Onderweg kwamen we wat lokale mensen tegen die aan het werk waren maar verder was er niks. Onze flesjes water waren leeg en onze kleren kon je uitknijpen van al het gezweet. Ook liepen we beide onvoorbereid op teenslippers. Maar ik moest en zou naar beneden.

Na ik denk ongeveer 45 minuten afdalen kwamen we aan bij het eindpunt. In één klap was ik alles vergeten, want het uitzicht was ongelooflijk. De golven klapten tegen de rotsen en het water was mega blauw. Boven op een rots hebben we eerst een tijdje uitgeademd van de afdaling. Vanaf daar zagen we een man op zijn teenslippers aan een rots hangen met een vishengel in zijn handen. Even later bracht hij ons vers geplukte bananen.

'Waterval'

'Hang je dan'

De weg terug was even verschrikkelijk. M'n knieën waren slap en m'n benen trilden. Moet je nagaan hoe dat voor mama is geweest. En die moest dezelfde hobbelweg nog terugrijden. Toen we éindelijk weer op een geasfalteerde weg reden juichten we van geluk. Sorry mam, dat ik je dit heb aangedaan, maar wat was het mooi hé? Deze unieke plek voor ons alleen, in de grootse natuur. We (maar vooral jij) hebben het wel maar mooi gedaan. Wat prachtig.

'En weer terug'

'Elk dorpje dat we binnenreden had een standbeeld zoals op deze foto'

De mensen bij onze accommodatie hadden dus nog drie andere plekken aangeraden, maar we waren beide gesloopt en toe aan een zitzak op het strand. We reden dus terug naar het noorden en stopten onderweg nog bij een warung waar ze alleen over datum drankjes verkochten.

Seabreeze
Die zitzakken op het strand vonden we bij Seabreeze, vlak bij onze accommodatie. We lunchten hier met local food en waren beide helemaal kapot. Het helder blauwe water en witte zand maakten echter een hoop goed. Ik liep hier een stukje langs het water en vond vooral heel veel aangespoeld koraal. Confronterend om te zien waren de bamboe hutjes waar hele gezinnen in leven.

Voordat we terug reden naar de accommodatie gingen we opzoek naar een zak chips, die we werkelijk waar nergens konden kopen. Ik had hierna mijn scooter ontgroening en reed als een echte motormuis door de lege straten. ''Dat was best makkelijk'', en zo nam ik mama achterop de scooter mee terug naar onze accommodatie. Lekker illegaal.

'Ook lekker onder helm enzo'

Warung Pondok 
's Avonds aten we op aanraden bij warung Pondok met de Mount Angung op de achtergrond. De vulkaan die volgens de Nederlandse media heel Bali heeft verwoest en waardoor reizen naar Bali té gevaarlijk is. Nu is de vulkaan wel echt onrustig geweest en hebben mensen die ernaast woonden ook moeten vluchten maar reizen naar Bali was nog meer dan veilig. De lokale bevolking heeft economisch gezien wel een flinke klap gekregen. De grote groepen Chinezen cancelden namelijk allemaal hun reis vanwege het risico.

Bij Warung Pondok at ik voor de verandering weer een curry, die de beste was van allemaal. De tafel stond vol met lekker eten en de rekening gaf nog geen 100.000 rupiah aan (c.a. €6,-). Verder was ik ontzettend verbrand en leek ik op een tomaat of een gelijkwaardige rode groente.

Donderdag
Aangezien we donderdag onze geplande route niet meer af konden maken door de zware rit en afdaling richting Tembling Beach, reden we vrijdag weer richtig de westkust. Dit stuk van Nusa Penida is een stuk meer toeristisch dan de rest van het eiland. Hier vind je namelijk Klingking Beach, Angels Billabong en Broken Bay; de plekken waar de standaard tours ook langs rijden. Desondanks was dit meer dan de moeite waard, ook omdat we dit op eigen gelegenheid deden.

Klingking Beach
De eerste stop was bij Klingking Beach, waarnaartoe de weg een stuk beter te berijden was. Binnen ongeveer 1,5 uur vanaf Ped reden we hier naartoe. De laatste kilometer was stijl omhoog, maar gelukkig op een verharde weg. Vanaf de scooter liepen we nog een klein stukje stijl omhoog en dat we dit keer wél gympen aan hadden was maar goed.

Klingking Beach is voor mij hét beeld van Nusa Penida en zo mooi als het eruit ziet op Google, nog mooier was het in het echt. Het uitzichtpunt gaf een beeld van felblauw water en een wit strand. Omringd door de aapjes knepen we in ons armen van geluk. Wat prachtig. Het is mogelijk om af te dalen naar het strand toe, maar dit is op eigen risico en erg gevaarlijk. Het pad is gemaakt van losliggende stenen met een reling van bamboe. We bleven dus veilig boven.

Bijkomen deden we in een warung mét zeewierchips en een kokosnoot, om na een half uur weer verder te reizen. We keken nog naar toeristen die via een ladder een boom in klommen en verschrikkelijk gemaakte Instagram foto's maakten.

'De trap naar beneden'

Angels Billabong
De volgende stop was bij Angels Billabong, wat toeristisch gezien wel een stukje drukker was. De scooter tocht hiernaartoe was vreselijk, en volgens mama misschien nog wel erger dan de dag ervoor. We reden op onverharde wegen met losse stenen en grote gaten in de weg. Af en toe moesten we stijl om hoog en weer stijl naar beneden, en er leek geen einde aan de weg te komen. Na een half uur kwamen we weer op een verharde weg terecht maar dit was helaas voor korte duur. De laatste paar kilometer waren nog veel erger en we hadden het idee dat niemand er eigenlijk last van had. De meeste scooters met hele families croste ons voorbij maar zelf deden we moeite om niet onderuit te gaan.

Ondanks de slechte wegen merkten we wel dat dit al een stukje beter was ontwikkeld. Dit door de aangelegde parkeerplaatsen, de eetgelegenheden en souvenirwinkeltjes. Angels Billabong is een natuurlijke infinity pool die overloopt in de zee. Ikzelf ging een klein stukje het water in om af te koelen. Dit bad zit verstopt tussen een klif en die rotsen kun je ook op om de kracht van de natuur te ervaren. Over het algemeen was er hier weer een hoog 'chinezen-met-ipads-gehalte', maar hier kon ik goed doorheen kijken.

Broken Bay
In hetzelfde gebied vonden we Broken Bay, wat (voor de hand liggend) een rots met een opening is. Dit plaatje was er ook weer een die ik alleen nog maar op Google had gezien. Het water was onbegrijpelijk blauw en van dit uitzicht hebben we ook lang genoten. De temperatuur steeg op dit moment weer aardig en we koelden daarom bijna een uur af onder een afdakje in de schaduw.

Onze scooter stond inmiddels ingebouwd en toen we wat locals vroegen om ons te helpen werden we keihard uitgelachen en werd er hoogstwaarschijnlijk lekker over ons gepraat. Na een aantal minuten besloot iemand ons toch maar even te helpen. Tijd voor de terugreis, over dezelfde dramatische weg.

Onderweg stopte onze scooter er midden op een heuvel mee. Ik liep een stukje terug richting een 'winkeltje' waarna het personeel mee liep om de scooter te bekijken. Wat bleek, de benzine was gewoon op en het metertje op de scooter kapot. Voor ongeveer €0,50 vulde hij de tank en konden we weer rustig verder.

'Scooterpech'

Full Moon 
We hadden de route nog willen voortzetten richting Crystal Bay om hier te relaxen en te snorkelen,  maar de intensieve scooterrit liet ons besluiten toch maar lekker terug te gaan. We aten bij het restaurant van Full Moon Bungalows en kregen gezelschap van de huiskat. Ik voelde me verder niet zo heel lekker en dook volgens mij vroeg m'n bed in om wat uit te rusten.

'Gado Gado'

Vrijdag
De nacht van donderdag op vrijdag deed ik geen oog dicht en bracht ik vooral door op de wc met een dikke blaasontsteking. Wie mij een beetje kent weet dat dit een welbekend en vooral terugkerend probleem is, wat afgelopen half jaar eigenlijk best wel goed was gegaan. Uit voorzorg had ik al antibiotica mee vanuit Nederland, en deze had ik harder nodig dan ooit. De hele dag bracht ik door onder de dekens. Zonder eetlust, met keelpijn en algehele malaise. Veel te zwak om volgens onze planning door te reizen. We boekten dus een extra nacht, zodat ik een beetje uit kon rusten.

Mama heeft deze dag vooral doorgebracht op het strand, waar ze vooral werd aangesproken door alle locals die niet begrepen wat ze daar deed in haar eentje. Rond de middag bracht mama mij een fantastische lunch op bed.

's Avonds voelde me ik een klein beetje beter waardoor we nog even naar Penida Colada zijn gelopen. Hier las ik Nederlandse tijdschriften, troostte ik mezelf met chocolade mousse en een kokosnoot. Een vrouw die bij onze accommodatie werkte bracht mij nog een natuurlijke olie die goed zou werken voor snel herstel en mama en ik waren verwonderd van haar lieve en positieve karakter. Ze vertelde verder over haar leven, haar gezin, haar werk en dat het leven niet altijd makkelijk voor haar is.

Zaterdag
Na een dag uitzieken voelde ik mij zaterdagochtend gelukkig goed genoeg om door te reizen. We checkten uit bij de accommodatie en werden opgehaald door een driver die ons naar de haven bracht. Een heel klein haventje waar we de boot namen richting de volgende bestemming.

'In de volgende boot'

Nusa Penida was absoluut een bestemming waar ik langer had willen blijven. Niet alleen omdat de sfeer er zó relaxed was maar vooral omdat er nog steeds heel veel te zien was. De meeste toeristen maken enkel een dagtrip vanuit Bali of Nusa Lembongan en dit vind ik zó zonde. De mensen, de natuur, de rust en het ongerepte hebben mij geraakt en maken ook dat ik hier nog zo graag terug zou willen komen.

In plaats van de geplande drie nachten, vertrokken we naar buureiland Nusa Lembongan voor twee nachten. Helaas nog steeds met een zieke kop. Hierover volgt snel een volgende blog. Nogmaals excuses voor de extreme vertraging hiervan, maar het komt goed, beloofd.

Liefs Masja