Rondreis door Georgië
Georgië: waar de koeien denken dat ze berggeiten zijn
Huh Georgië? ''Wat ga je daar dan doen?'', ''Oh zeker door Wie is de Mol?'', ''Georgië, waar ligt dat eigenlijk?''. Dat waren de reacties wanneer wij aangaven naar Georgië te reizen. Want, zo vaak hoor je dat niet. Toch weet ik wel bijna zeker dat je komende jaren nog veel meer mensen zult horen over dit land op de grens van Azië en Europa. Deze reis was voor ons misschien wel de allermooiste tot nu toe: onvergetelijk en waanzinnig mooi. Ga er even voor zitten, met een glas wijn bijvoorbeeld. Want het is een lange. Reis je mee?
Ergens half april gingen Bart en ik samen op zoek naar een geschikt land voor onze vakantie. Wat een luxeprobleem ook eigenlijk. Italië en Portugal: te standaard, Scandinavië: te duur, Groot-Brittannië: te koud. Wie Bart en mij een beetje kent, weet ook wel dat wij altijd nét iets anders willen dan de rest. Waar we al naar Macedonië gingen voordat de hype in Nederland belandde, draaide Google dit jaar overuren op de zoekterm 'Rondreizen door Georgië'. Ik kan je vertellen: zoveel is er niet over te vinden, op een paar fanatieke reisbloggers na. ''Maar Wie is de Mol dan?'', nee dat hebben beide niet eens gezien. Kwamen we ook pas later achter.
Tickets boekten we eigenlijk iets te laat. Dat komt mede door de lage frequentie van vliegtuigen die naar Georgië vliegen. De nationale luchtvaart maatschappij Georgian Airways vliegt maar één keer per week direct van Amsterdam naar de hoofdstad Tbilisi, wat voor ons resulteerde in óf een heel duur ticket óf een ticket met een overstap. Zo gezegd, zo gedaan. Toen eenmaal onze zinnen op Georgië waren gezet, moest en zouden we ook wel die kant op. Voor c.a. € 500,- per persoon per retour boekte we een ticket. Yes het aftellen was begonnen!
Georgië in het kort
Even voor jullie beeldvorming: Georgië ligt in de zogenoemde Grote Kaukasus en grenst aan Rusland, Azerbeidzjan, Armenië en Turkije. Politiek gezien ligt Georgië in Europa, maar geografisch gezien ligt het op de grens van Oost-Europa en West-Azië. Het land telt ongeveer 4,9 miljoen inwoners waarvan er meer dan de helft onder de armoedegrens leeft. Er wordt betaald met de lari (GEL), waar 1 lari ongeveer €0,35 is. Is het er veilig? Ja. Maar niet in de gebieden Abchazië en Zuid-Ossetië, waar het land al jaren mee in oorlog is. Naar Georgië ga je niet om te relaxen bij een resort, maar voor de ruige natuur, de Georgische wijnen, oude stadjes en vooral de gastvrijheid. Bijkomend voordeel is dat het land zéér goedkoop is voor Nederlandse begrippen, kan je met je studentenbudget toch wel even mooi drie weken op reis.
Onze route
De route stond niet vast. Maar in totaal hebben we in 8 verschillende accommodaties overnacht, in 5 verschillende plaatsen. Dit alles deden we met het openbaar vervoer en gedeelde taxi's (zelf rijden moet je niet willen). Voor het mooie was drie weken nog steeds te kort, maar aangezien wij van te voren wel hadden besloten dat we meer het oosten en de bergen op wilden zoeken, was het echt perfect. We begonnen onze reis in de hoofdstad Tbilisi, wat de meest ideale plek is om je rondreis te starten. De route werd vervolgens vervolgd naar de wijnregio Kacheti in het plaatsje Sighnaghi, door naar Lagodekhi, de bergen van Kazbegi en Borjomi waarna we onze reis weer afsloten in Tbilisi. Snap je 'm nog? Hier een kaartje!
'Om door te reizen naar andere plaatsen, reis je voornamelijk eerst terug naar Tbilisi. Vandaar dat 't geen rondje is.'
17 juli - Amsterdam - Riga - Tbilisi
Op Schiphol begint je vakantie. Lekker cliché, maar het is toch echt zo. Vanwege de verwachtte drukte vertrokken we rond 15:00 richting Schiphol. Te vroeg, want we konden nog niet inchecken. Dan maar een biertje, wat vervelend. Onze vlucht vertrok 30 minuten later dan gepland rond 19:30. Stress, want voor onze overstap op Riga hadden we maar één uur de tijd. Gelukkig bleek het halve vliegtuig vanuit Amsterdam daar ook over te moeten stappen op hetzelfde vliegtuig, dus konden we rustig achterover zakken in de o-zo-comfortabele stoelen van Air Baltic.
'ANWB-koppel op reis'
Onderweg knapten mijn oren dicht, als gevolg van een last-minute keelontsteking. Zo erg, dat ik bekers met hete watten op mijn oren heb gedrukt tijdens het dalen. Geland. Onze bagage gelukkig doorgelabeld, langs de douane van Riga (yes, nieuwe stempel!) om vervolgens in het volgende vliegtuig richting Tbilisi.
Rond half 4 's nachts landde we op Tbilisi, waar we na het afhalen van onze bagage een Georgische simkaart met internet haalden (c.a. 30 GEL/€10,50) en plaats namen in het enige café wat we in de aankomsthal konden vinden. Tijd voor een biertje. Om 5 uur 's nachts. Opvallend dat het tussen 03:00 en 06:00 het drukste is op de luchthaven van Tbilisi: na 06:00 was de aankomsthal zo goed als leeg.
Ergens half april gingen Bart en ik samen op zoek naar een geschikt land voor onze vakantie. Wat een luxeprobleem ook eigenlijk. Italië en Portugal: te standaard, Scandinavië: te duur, Groot-Brittannië: te koud. Wie Bart en mij een beetje kent, weet ook wel dat wij altijd nét iets anders willen dan de rest. Waar we al naar Macedonië gingen voordat de hype in Nederland belandde, draaide Google dit jaar overuren op de zoekterm 'Rondreizen door Georgië'. Ik kan je vertellen: zoveel is er niet over te vinden, op een paar fanatieke reisbloggers na. ''Maar Wie is de Mol dan?'', nee dat hebben beide niet eens gezien. Kwamen we ook pas later achter.
Georgië in het kort
Even voor jullie beeldvorming: Georgië ligt in de zogenoemde Grote Kaukasus en grenst aan Rusland, Azerbeidzjan, Armenië en Turkije. Politiek gezien ligt Georgië in Europa, maar geografisch gezien ligt het op de grens van Oost-Europa en West-Azië. Het land telt ongeveer 4,9 miljoen inwoners waarvan er meer dan de helft onder de armoedegrens leeft. Er wordt betaald met de lari (GEL), waar 1 lari ongeveer €0,35 is. Is het er veilig? Ja. Maar niet in de gebieden Abchazië en Zuid-Ossetië, waar het land al jaren mee in oorlog is. Naar Georgië ga je niet om te relaxen bij een resort, maar voor de ruige natuur, de Georgische wijnen, oude stadjes en vooral de gastvrijheid. Bijkomend voordeel is dat het land zéér goedkoop is voor Nederlandse begrippen, kan je met je studentenbudget toch wel even mooi drie weken op reis.
Onze route
De route stond niet vast. Maar in totaal hebben we in 8 verschillende accommodaties overnacht, in 5 verschillende plaatsen. Dit alles deden we met het openbaar vervoer en gedeelde taxi's (zelf rijden moet je niet willen). Voor het mooie was drie weken nog steeds te kort, maar aangezien wij van te voren wel hadden besloten dat we meer het oosten en de bergen op wilden zoeken, was het echt perfect. We begonnen onze reis in de hoofdstad Tbilisi, wat de meest ideale plek is om je rondreis te starten. De route werd vervolgens vervolgd naar de wijnregio Kacheti in het plaatsje Sighnaghi, door naar Lagodekhi, de bergen van Kazbegi en Borjomi waarna we onze reis weer afsloten in Tbilisi. Snap je 'm nog? Hier een kaartje!
 |
| 'Om door te reizen naar andere plaatsen, reis je voornamelijk eerst terug naar Tbilisi. Vandaar dat 't geen rondje is.' |
 |
| 'ANWB-koppel op reis' |
 |
| 'Bier om 5 uur 's nachts: check' |
18 t/m 21 juli - Tbilisi
En toen was het simpelweg wachten tot de dag zou beginnen en we richting ons hotel konden gaan. Rond 07:00 stapten we toch maar in een taxi richting het centrum van de hoofdstad. Waar we eerst nog heel budget-proof de bus wilden pakken, werden we toch overgehaald door een taxichauffeur die ons - vol trots - met zijn 'Mercedes' voor 35 lari wel wilde wegbrengen. ''Oh, dat is maar een paar euro'', volgens Bart. Goede deal. Eenmaal in de - toch wel ietwat oude - Mercedes van deze chauffeur kwamen we erachter dat we de wisselkoers nog niet helemaal onder de knie hadden. Ach ja, beginnersfout.
De taxichauffeur, Nika vertelde gelijk al vol trots over zijn (klein)kinderen en daar werd zijn fotogalerij fanatiek voor gebruikt. ''Do you know Sandra, she is from Holland. Married with our president'', maar dan in gebrekkig Engels. Na wat research kwamen we erachter dat Sandra Roelofs de vrouw is van voormalig president Micheil Saakasjvili, en de bevolking is daar maar al wat trots op. Ohja, en of we getrouwd waren, was hij ook benieuwd naar. Eenmaal aangekomen op bestemming werd er nog een mobielnummer op een kaartje gekrabbeld, voor het geval we Nika en zijn Mercedes nog een keer nodig zouden hebben, ''Madloba''.
Naast de vliegtickets, was het enige wat we voor deze reis hadden vastgelegd het eerste hotel. Eentje met een balkon, want eigenlijk is er niets leukers dan een wijntje op je eigen balkon met uitzicht over de stad. Bij aankomst in het Tbilisi View Hotel, troffen we het personeel slapend aan achter de receptie. We konden uiteraard nog niet inchecken, maar werden hartelijk verwelkomd met koffie en vers gemaakte chocolade koekjes.
We besloten het centrum in te lopen om wat te gaan eten en de tijd te doden. Was toch nog wel een stukje lopen, in 30 graden om 8 uur 's ochtends. We haalde wat boodschappen bij de meest normale supermarkt die we konden vinden en hadden onze 'khachapuri' vuurdoop: een traditioneel deeggerecht met héél véél kaas. Wat zuurdere kaas in vergelijking met die van ons in Nederland. Best wel lekker.
 |
| 'Khachapuri' |
Bij terugkomst in het hotel maakte we kennis met Giga - de eigenaar - die ons gelijk ontbijt aanbood en ons attendeerde op de 'free wine' die we mochten pakken. Toen hij na één uurtje opmerkte dat deze twee forenzen wel een bed konden gebruiken, bood hij ons zelfs een kamer aan om (gratis!) in te slapen totdat we konden inchecken in onze eigen geboekte kamer. Blijdschap ten top: een bed sliep nog nooit zo lekker!
Om 14:00 verplaatste we onszelf naar onze 'deluxe double room with view' (ja, echte backpackers aan het woord), waar ik nóg enthousiaster van werd. We pakte direct nog wat uurtjes slaap om de eerste avond vervolgens goed in te kunnen luiden.
 |
| 'Dit uitzicht maakt een mens toch gelukkig' |
Bart zo oplettend als hij is, stuitte op weg naar een restaurantje op een klein keldertje vól drank. Welja, lege maag, jetlag, is prima. De vrouw in het winkeltje sprak geen woord Engels, en zo konden we ons Georgisch gelijk op de proef stellen. Want ja ''სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა'', is nou niet bepaald het alfabet zoals wij het kennen. Om het nog wat ingewikkelder te maken kent alfabet kent drie verschillende schriftsoorten: het asomtavroeli, het noeschoeri en het mchedroeli. Voor allerdaags gebruik is het mchedroeli de standaard. Dus toen Bart probeerde te vragen of we iets konden proeven, kreeg hij een telefoon in zijn handen gedrukt met iemand die wél een beetje Engels sprak. Of we Chacha wilde proeven, natuurlijk. Tóén waren we nog enthousiast. Chacha is een sterke drank die wordt gemaakt van het vruchtenpulp dat overblijft na het uitpersen van druiven voor het maken van wijn. Na destillatie heeft Chacha een zéér hoog alcoholpercentage, wat op kan lopen tot 70%. Toen we afscheid namen, deed Bart zijn best om eerdergenoemde zin ''Sasiamovnoa tkveni gatsnoba'' uit te spreken. En of ze het verstond.
Georgië is een wijnland bij uitstek, maar daarover later meer. Eerst was het tijd voor speciaalbier. Na wat research kwamen we tot de conclusie dat er maar één speciaalbier café in de stad te vinden was. Met maar liefst 6 bieren op tap dronken we halve liters en bestelde een burger en smoked cheese sticks (die godvergeten lekker waren). Al snel kwamen we in contact met een stel uit Israël. Ze schoven bij ons aan en zo konden we mooi wat reisverhalen aanhoren. Toen we na wat uurtjes praktisch hadden besloten om terug naar ons hotel, liepen we zomaar tegen een ander café aan.
Als speciaalbier liefhebber moet je hier zijn. Met 24 bijzonder goede bieren op tap - voor prijzen waar we in Nederland niet eens een proefglas voor kunnen krijgen - heb je ons overtuigd. We deelde een klein proeverijtje van het huisbier 9 Mta, waar we 9 lari voor betaalden. Een vrij nieuwe tent, die vooral onder het toeristisch publiek in trek was. Maar potentie had het sowieso. ''Gaumarjos!''.
Onderweg terug naar het hotel, leek het alsof we terug in de tijd liepen. Oude balkonnetjes, auto's die in Nederland allang zijn afgekeurd en een huizen waarvan wij beide niet wisten of ze nog wel bewoond waren.
Met de metro
Om het verdriet van het missen van de opening van de Noord/Zuidlijn te verzachten, pakten we de dag erna de metro naar het zuidelijke gedeelte van de stad. Na het kopen van een pasje voor 5 lari stapte we op een supersnelle roltrap die dubbel zo lang was als bij ons in Nederland. Een enkele reis koste 0,5 lari per persoon, ongeacht je eindbestemming. Dat is dus 17,5 cent. Bizar!
Dezerter Bazar
Binnen twee haltes kwamen we aan op een lokale groente- en fruitmarkt. Het was behoorlijk warm, de markt was chaotisch en veel kramen verkochten letterlijk hetzelfde. Het aantal dode dieren viel, - op wat jonge varkentjes zonder ingewanden - best wel mee. Toen ik 2 seconden niet goed oplette, sprong er een forel uit een bak water die zo probeerde te ontkomen aan zijn dood. De verkoper stopte hem helaas weer terug bij zijn +/- 50 lotgenoten. Aangezien iedereen in het Georgisch naar ons riep om wat te kopen, besloten we wat bessen te halen. Voor 2 lari kregen we genoeg voor de rest van de vakantie. Helaas smaakten ze naar wasmiddel.
We wandelden hierna nog wat rond in het 'nieuwere' gedeelte van de stad, waar je vooral aan de architectuur kon zien dat er veel geld in was gestoken. We werden achtervolgd door straathonden, waarvan één zo toegewijd was om ons zelfs te volgen toen we een vierbaansweg overstaken.
Sameba church
Een Taxify bracht ons naar het volgende toeristische hoogtepunt van de dag. Taxify is de Georgische Uber. Een app waarop je je registreert met een Georgisch telefoonnummer en je zodoende een taxi kan bestellen voor een spotprijsje. Voor gemiddeld 6 lari zaten we aan de andere kant van de stad. Ideaal.
Om eerlijk te zijn, zijn wij beide geen echte liefhebbers van kloosters, kerken of andere ingewikkelde gebouwen uit de geschiedenis. Maar deze kerk, springt letterlijk en figuurlijk boven de stad uit en was het bezoekje daarom ook waard. Allereerst: het geloof in Georgië is ontzettend belangrijk. Zo gaat 93% van de bevolking wekelijks naar de kerk. Het grootste deel hiervan zijn christenen die behoren tot de Georgisch-orthodoxe Kerk. De verschillende religies tonen openlijk respect tegenover elkaar en dat was tijdens onze hele reis duidelijk kenbaar. Terug naar de Sameba church: dit is het grootste religieuze gebouw in Georgië en de op drie na hoogste (101 meter) orthodoxe kerk in de wereld. Check!
Ezo's
Eind van de middag streken we neer bij een restaurantje in een binnentuin. Bij Ezo's bestelden we één liter Rkarsiteli wijn voor 12 lari en een verlate lunch. Waar we op dag 2 al achter kwamen, is dat ze in Georgië over bijna al het eten koriander gooien. Gelukkig behoren wij beide tot de groep die dit nog wel lekker vindt, maar na 3 weken waren we dit wel écht goed zat. De bediening in dit restaurant was super vriendelijk en deed hun uiterste best om in het Engels onze vragen te beantwoorden. De eigenaresse had al snel door dat we uit Nederland kwamen, en vertelde ons dat ze ook een tijdje in Amsterdam had gewoond. En ohja, we bestelde ook chacha, voor de afwisseling. Een heerlijk relaxte middag. We sloten de avond af met een huiswijn van ons hotel op ons eigen balkonnetje.
Tbilisi Hack Free walking tour
Nieuwe dag! Via de Israëliërs die we eerder hadden ontmoet, kregen we de tip om een 'free walking tour' te doen door de stad. Zo gezegd, zo gedaan en om 12:00 stonden we fris en fruitig in de hete zon te wachten op de tourguide. Dit was de Russische Anya die normaal bij de grens van Rusland en Georgië woont maar nu een tijdje in Tbilisi verbleef.
De tour leidde ons door het oude centrum van Tbilisi langs onder andere oude kerken, belangrijke monumenten, de 'peace bridge' een waterval en de 'Sulphur baden'. Ondertussen leerde we veel grappige feitjes over het leven in Georgië. Zo ben je geen 'echte man' wanneer je stomdronken bent, waarna ze na een avondje goed drinken dan ook gewoon in de auto stappen. Mocht de politie je snappen? Geen probleem, brengen ze je gewoon thuis. Er worden wedstrijden wijn drinken gehouden (goals), waar je wijn uit een hoorn drinkt waar 4 liter in kan. Wie wint, krijgt de hoorn mee naar huis.
Daarnaast kregen we tijdens de tour wat typisch Georgische dingen te proeven waaronder de eerdergenoemde Churchkhela en uiteraard chacha. Deze chacha was gebrouwen door een vriend van Anya en smaakte naar karamel. Ook bezochten we de oudste bakkerij van de stad, waar we uiteraard ook wat konden proeven.
De tour duurde ongeveer 3 uur, was helemaal gratis, absoluut niet suf en juist heel leerzaam. Het was wel super warm en de groep was redelijk groot, waardoor je wel goed moest luisteren wilde je het hele verhaal volgen. Desondanks een absolute aanrader!
Dezerter Bazar
Binnen twee haltes kwamen we aan op een lokale groente- en fruitmarkt. Het was behoorlijk warm, de markt was chaotisch en veel kramen verkochten letterlijk hetzelfde. Het aantal dode dieren viel, - op wat jonge varkentjes zonder ingewanden - best wel mee. Toen ik 2 seconden niet goed oplette, sprong er een forel uit een bak water die zo probeerde te ontkomen aan zijn dood. De verkoper stopte hem helaas weer terug bij zijn +/- 50 lotgenoten. Aangezien iedereen in het Georgisch naar ons riep om wat te kopen, besloten we wat bessen te halen. Voor 2 lari kregen we genoeg voor de rest van de vakantie. Helaas smaakten ze naar wasmiddel.
 |
| 'Churchkhela, een traditionele druivensnack die wordt gemaakt van gedroogd druivensap en walnoten of hazelnoten - en twee andere zoete snacks waarvan ik de ingewikkelde namen niet meer heb onthouden' |
We wandelden hierna nog wat rond in het 'nieuwere' gedeelte van de stad, waar je vooral aan de architectuur kon zien dat er veel geld in was gestoken. We werden achtervolgd door straathonden, waarvan één zo toegewijd was om ons zelfs te volgen toen we een vierbaansweg overstaken.
Sameba church
Een Taxify bracht ons naar het volgende toeristische hoogtepunt van de dag. Taxify is de Georgische Uber. Een app waarop je je registreert met een Georgisch telefoonnummer en je zodoende een taxi kan bestellen voor een spotprijsje. Voor gemiddeld 6 lari zaten we aan de andere kant van de stad. Ideaal.
Om eerlijk te zijn, zijn wij beide geen echte liefhebbers van kloosters, kerken of andere ingewikkelde gebouwen uit de geschiedenis. Maar deze kerk, springt letterlijk en figuurlijk boven de stad uit en was het bezoekje daarom ook waard. Allereerst: het geloof in Georgië is ontzettend belangrijk. Zo gaat 93% van de bevolking wekelijks naar de kerk. Het grootste deel hiervan zijn christenen die behoren tot de Georgisch-orthodoxe Kerk. De verschillende religies tonen openlijk respect tegenover elkaar en dat was tijdens onze hele reis duidelijk kenbaar. Terug naar de Sameba church: dit is het grootste religieuze gebouw in Georgië en de op drie na hoogste (101 meter) orthodoxe kerk in de wereld. Check!
Ezo's
Eind van de middag streken we neer bij een restaurantje in een binnentuin. Bij Ezo's bestelden we één liter Rkarsiteli wijn voor 12 lari en een verlate lunch. Waar we op dag 2 al achter kwamen, is dat ze in Georgië over bijna al het eten koriander gooien. Gelukkig behoren wij beide tot de groep die dit nog wel lekker vindt, maar na 3 weken waren we dit wel écht goed zat. De bediening in dit restaurant was super vriendelijk en deed hun uiterste best om in het Engels onze vragen te beantwoorden. De eigenaresse had al snel door dat we uit Nederland kwamen, en vertelde ons dat ze ook een tijdje in Amsterdam had gewoond. En ohja, we bestelde ook chacha, voor de afwisseling. Een heerlijk relaxte middag. We sloten de avond af met een huiswijn van ons hotel op ons eigen balkonnetje.
 |
| 'Bart volgt ondertussen fanatiek de tour' |
 |
| 'Mini wc deur' |
 |
| 'View by night' |
Tbilisi Hack Free walking tour
Nieuwe dag! Via de Israëliërs die we eerder hadden ontmoet, kregen we de tip om een 'free walking tour' te doen door de stad. Zo gezegd, zo gedaan en om 12:00 stonden we fris en fruitig in de hete zon te wachten op de tourguide. Dit was de Russische Anya die normaal bij de grens van Rusland en Georgië woont maar nu een tijdje in Tbilisi verbleef.
De tour leidde ons door het oude centrum van Tbilisi langs onder andere oude kerken, belangrijke monumenten, de 'peace bridge' een waterval en de 'Sulphur baden'. Ondertussen leerde we veel grappige feitjes over het leven in Georgië. Zo ben je geen 'echte man' wanneer je stomdronken bent, waarna ze na een avondje goed drinken dan ook gewoon in de auto stappen. Mocht de politie je snappen? Geen probleem, brengen ze je gewoon thuis. Er worden wedstrijden wijn drinken gehouden (goals), waar je wijn uit een hoorn drinkt waar 4 liter in kan. Wie wint, krijgt de hoorn mee naar huis.
 |
| 'Dit is de 'Tamada' de zogenoemde toastmaster op Gerogische feesten en partijen. Hij deelt alle toasts uit, en mag niet dronken worden. Hij drinkt uit een traditionele 'kantsi', wat een hoorn is van een ram of geit' |
 |
| 'De Peace Bridge, die oud en nieuw Tbilisi met elkaar verbindt' |
 |
| 'Moderne brug middenin de oude stad' |
 |
| 'Klein 'toeristisch' watervalletje, waar helaas een aap, pauw en roofvogel aan de ketting zaten als toeristenattractie, zielig' |
 |
| 'De eerste en dus oudste bakkerij van Tbilisi' |
 |
| 'Die bijna niet opvalt wanneer je er langs loopt' |
 |
| 'Helaas weet ik de naam hier niet meer van, maar het was een soort warme oliebol met gele room aan de binnenkant. Intens lekker, maar o-zo-ongezond (en maar €0,35 cent)' |
Naast de wijnwedstrijden, worden er in Georgië ook khinkali wedstrijden gehouden. Een khinkali is een soort dumpling van pastadeeg gevuld met vlees. Gelukkig voor deze vegetariër ook een variant met kaas. Het record staat op 19 in 2 minuten. Nou, wij kunnen je vertellen: dat is echt bizar. Over deze khinkali's deden wij al 30 minuten. Het verhaal luidt, dat wanneer je het sap uit de khinkali in één keer opdrinkt zonder te morsen, je een goede kusser bent.
 |
| 'Khinkali's' |
Sulphur Baths
Inmiddels waren we goed bevangen van de warmte (35 graden) en besloten we om nóg meer warmte op te zoeken in een van de traditionele zwavelbaden. Deze warmwaterbronnen van zwavel zorgden ervoor dat de stad zijn naam heeft gekregen. De naam Tbilisi is namelijk afgeleid van het woord Tbili, wat warm betekent. Er zijn veel verschillende baden tegen verschillende tarieven, waar je voor één uur gebruik van kan maken.
Wij namen een bezoekje aan het Orbelibani badhuis met een voorgevel geheel in Perzische stijl. Dit is ook gelijk het mooiste badhuis, waar je je even waant in luxe. Het was erg druk en daarom was er enkel nog een kamer voor zes personen beschikbaar. Omdat we het toch wel graag mee wilde maken, hebben we het toch gedaan en hadden we dus genoeg ruimte. Be prepared: de baden zijn HEET en na 5 minuten wil je echt weer onder de koude douche afkoelen.
Na 20 minuten werd er op de deur geklopt voor onze geboekte massages. Voor mij een vrouwelijke masseuse en voor Bart een mannelijke. We hadden al het een en ander gehoord over de massages - dat het niet bepaald een pretje was -, maar gingen de uitdaging toch aan. Nou, ik dacht dat mijn hele huid werd weg gescrubd. Mijn god. Na de scrub kreeg ik een massage met hete doeken met lucht erin, waardoor het leek alsof ik op een wolkje lag. Heerlijk. Bart zijn massage was nog hardhandiger dan die van mij, arm kind.
 |
| 'Deze kamer hadden wij met z'n 2e!' |
 |
| 'Dit zijn de traditionele baden, die veel meer basic en dus ook goedkoper zijn' |
 |
| 'Kachapuri' |
Karalashvili's Wine Cellar
Als je niet van wijn houdt, zit je in Georgië echt verkeerd. Het stikt er namelijk van de wijnbarretjes. Niet gek ook als je je bedenkt dat Georgië het oudste wijnland ter wereld is. Nou die wijntjes gingen er wel in hoor, kan ik je vertellen. Nu zal ik de rest van de wijnfeitjes nog even opsparen voor later in de blog. Eerst op zoek naar een wijnkelder!
Via Tripadviser vonden we het goed beoordeelde Karalshvili's. Ergens verstopt in een zijstraatje vonden we deze wijn kelder met een prima aanbod aan wijnen. In Tbilisi is een wijnproeverij bijna overal gratis en je bent vaak achteraf niet eens verplicht om iets te kopen. Zo ook bij deze wijnbar. Gehuld in enthousiasme kregen we - in gebrekkig Engels - uitleg over de Georgische methode van wijn maken. ''You want to taste? Red or white?'', ''Red, please''. ''Dry or semi-sweet?'', ''Dry, please''. Was hij het niet mee eens. Kregen we toch de semi-sweet op tafel, prima.
We proefden 3 verschillende wijnen, die opvallend genoeg helemaal niet zo zoet waren dan we dachten. Best lekker ook zelfs. Een van de wijnen in deze proeverij heette 'Stalin's Favorite', aangezien Stalin van oorsprong uit Georgië komt en de lokale bevolking hier eigenlijk best wel trots op is.
''You know chacha?''. Natuurlijk, kom maar op. Deze chacha scheen drie jaar gerijpt te zijn op Franse eikenhouten vaten en had daarom een meer donkere kleur en wat meer smaak dan de originele meuk. Qua rokerige afdronk kwam het zelfs in de buurt van whiskey (goals). We kochten - let op: zonder aandringen - een fles om mee te nemen tijdens onze reis. Voor het geld hoefden we het niet te laten (30 lari).
 |
| 'Stalin's favorite' |
 |
| 'Terug in de tijd' |
Onze mini-citytrip in Tbilisi zat er alweer op. Er was absoluut nog genoeg te zien en doen om hier nog meer dagen te blijven, maar we besloten deze dan maar te pakken aan het einde van onze reis. Tijd voor een nieuw avontuur!
21 t/m 23 juli - Sighnaghi
Avontuur was het zeker. Want een Taxify bracht ons naar busstation Samgori, waarvandaan een deel van de marshrutka's vertrekt naar andere bestemmingen in Georgië. Een marshrukta is een mini-busje waar c.a. 20 mensen in passen. Maar we kwamen er maar al te snel achter dat er nog veel meer mensen dan 20 in passen. En backpacks.
Onwetend dat we nog waren werden we afgezet door onze aardige taxichauffeur bij de juiste marshrutka. Hij gaf ons nog een kaart van het land mee en wilde onze fooi niet eens aannemen. Omgerekend zo'n €0,70. Het was één grote chaos op het busstation en verschillende chauffeurs waren hevig met elkaar in discussie. De marshrutka waarmee wij zouden moeten vertrekken ging naar Sighnaghi, zo'n 2 uur rijden vanaf de hoofdstad. Onze backpacks werden tussen alle andere reizigers gepropt waardoor het leek alsof wij er sowieso niet meer bij pasten. Nou, geloof me: na c.a. 30 minuten om ons heen staren en 'proberen' te communiceren met de chauffeur werden wij er ook nog tussen gepropt. Opvallend was, dat alle goede plekken werden weggegeven aan de lokale bevolking. Tijd om te vertrekken.
 |
| 'Busstation Samgori' |
 |
| 'Heb m'n wagen volgeladen' |
Eigenlijk voelde ik me best wel prima, met m'n knieën in de rug van de persoon voor me, m'n linkerbeen geplakt tegen de persoon naast me, maar mét een fijne playlist door m'n oortjes. YES, dát was het gevoel van reizen wat ik zo gemist had.
Onderweg kwamen we uiteraard wat bijzondere taferelen tegen. Zo zat er een oude Lada volgeladen met watermeloenen waardoor die bijna de grond raakte en hingen er allemaal dode varkens in kasten aan de weg. Na twee uurtjes rijden kwamen we aan in Sighnaghi, één van de kleinste steden van Georgië (c.a. 2300 inwoners). De stad is onderdeel van de Kacheti regio, wat ook wel bekend staat als de wijnregio van het land. Dit was dan ook de voornaamste reden van ons bezoek: WIJN!
De straatjes deden knus aan en het kleine centrum voelde als wandelen in een middeleeuwse film. We boekten 1 dag van te voren een guesthouse wat we aangeraden kregen van de Israëliërs die we eerder hadden ontmoet in Tbilisi.
Samen met een Duits stel die in dezelfde marshrutka zat als ons liepen we richting het guesthouse. De eigenaar Nato heette ons welkom met huis gestookte wijn en chacha, verse perziken, kaas en broodjes. Wat een gastvrijheid. ''Of we gereserveerd hadden'', jazeker. Via booking.com. Checken? Welnee, of ik even een handtekening wilde zetten en de kamer wilde bekijken. Lado, de vrouw van Nato liet ons de eenvoudige maar prima kamer zien. Er was een badkamertje, prima bed en airco.
De keuze voor dit guesthouse was voornamelijk omdat het meer een 'feest-guesthouse' zou zijn. Leuk, dachten we. Tot dat we erachter kwamen dat het hele guesthouse verder was afgehuurd door een groep Duitse studenten die een onderzoek aan het uitvoeren waren. Feest.
 |
| ''YOU WANT CHACHA?'' |
Dan maken we er toch gewoon zelf een feestje van? We liepen langs de oude stadsmuur en kwamen uit bij Old House. We bestelde een karaf huiswijn en bekeken de menukaart waarvan de keuze voor een vegetariër zeer beperkt was. Ik at een Kachapuri en wat gevulde champignons met kaas en Bart had kip in knoflook. Helaas kreeg ik na het eten gigantische buikpijn en besloten we terug te gaan naar het guesthouse.
 |
| 'Route langs de oude stadsmuren' |
Helaas was het weer zover. Nadat ik in Indonesië al een aantal keer op de proef was gesteld, werd ik de eerste nacht in Sighnaghi weer getroffen door een voedselvergiftiging. Ik zal jullie de details besparen, maar wat ik wel kan vertellen is dat het verschrikkelijk was. Zo erg, dat ik na een paar uur gewoon uitgedroogd was. En uitgeput. Gelukkig zat de ORS in m'n backpack en is Bart het allerliefste en geduldigste vriendje dat je je maar kunt bedenken en viel ik de dag erna (!) rond 11:00 eindelijk in slaap.
 |
| 'Gevolg: voedselvergiftiging' |
Sighnaghi heeft zo ongeveer maar 10 restaurantjes en omdat ik 's avonds genoeg moed bij elkaar had verzameld om wat te gaan eten kozen we het restaurant uit wat op Tripadviser op nummer 1 staat. Om nog meer buikkrampen te voorkomen.
We namen plaats bij Pancho Villa wat wordt gerund door één man met een passie voor Mexico. De nachos met guacamole waren toch iets meer naturel chips met avocado en koriander, maar Bart zijn burrito was erg lekker. M'n maag was het er nog steeds niet helemaal mee eens, dus besloten we al snel weer terug te gaan naar het guesthouse. Hier speelden we nog een potje Yatzee en gingen we uiteindelijk vroeg en verstandig slapen.
 |
| 'Eén van de vier tafeltjes in het populairste restaurant van Sighnaghi' |
Wijntour
Nieuwe dag, nieuwe kansen. De wijn tour van de dag ervoor werd verplaatst naar de maandag. Bij het ontbijt kwamen we in contact met twee andere Nederlanders uit Driebergen. Sjari en Monique waren wél in Georgië vanwege 'Wie is de Mol' en sloten deze dag bij ons aan tijdens de wijn tour.
Onze driver Eddie sprak helaas geen Engels en toeterde naar alles wat hij onderweg tegen kwam. Van auto's die in de weg reden tot vuilnisbakken. Door de onmogelijke communicatie hadden we ook geen idee wat ons deze dag allemaal te wachten stond en ook omdat ik nog écht wel last van m'n voedselvergiftiging had, heb ik niet heel veel van deze dag meegekregen.
De eerste stop vond plaats bij een wijnmuseum, waarvan ik de naam nergens meer terug kan vinden. Misschien ook wel beter, want de wijnen waren (volgens Bart, Sjari en Monique) níet te drinken. We kregen een rondleiding door het verleden. Van oude televisies en fotocamera's tot de ouderwetse voorwerpen die vroeger gebruikt werden bij het maken van wijn. De afsluitende wijnproeverij sloeg ik over. Dat wilde ik mijn maag nog niet aan doen.
 |
| 'De qveri's' |
Alexander Chavchavadze
De tweede stop vond plaats bij een ander museum. Het voormalig huis van een bekende, Georgische dichter: Alexander Chavchavadze. Hij wordt ook wel beschouwd als de 'de vader van de Georgische romantiek'. Leuk en aardig allemaal. Maar wij hadden nog steeds geen idee wie deze man was. Wel mochten we zijn aardige optrekje bekijken met afsluitend een bezoekje aan zijn wijnkelder. Mét goede wijn. Ik dronk hier het enige wijntje van de dag, die echt heel lekker was. Onze chauffeur Eddie kwam ons na een uur uit de bar halen, omdat hij toch wel verder wilde rijden.
We vroegen de beste man of we ook wijnvelden mochten zien in plaats van musea, maar daar begreep hij helemaal niks van. Toch leek hij op een of andere manier begrepen te hebben wat we bedoelden, want na 20 minuten stonden we op een wijnveld voor 'toeristen'. Haha. We kregen weer dezelfde uitleg over het wijnproces dan bij de eerste locatie, dus vernieuwend was het niet. De wijnen waren wél goed (als ik de rest moet geloven).
We vroegen aan Eddie of we ergens konden gaan lunchen. Gezien er al drie wijnproeverijen waren geweest en we nog geen eten gezien hadden. Snapte hij ook niet. Hij wilde gewoon lekker z'n route afmaken. Ik weet niet meer precies hoelang hij erover deed om een lunch tentje te zoeken, maar toen iedereen misselijk was van de rijstijl van Eddie en we om 14:00 's middags nog steeds een lege maag hadden, waren we er wel klaar mee.
Na een lange zoektocht kwamen we aan bij een restaurantje in 'the middle of nowhere'. De menukaart was uiteraard in het Georgisch, dus onleesbaar. Eddie probeerde ons uit te leggen wat er op stond, door dieren geluiden te maken. Vegetarisch was ook nog een lastig verhaal. Ik verplaatste me van de tafel naar de achterbank van de auto, want ik was helemaal kapot. Gewoon nog hartstikke ziek natuurlijk. Bart bracht me kopjes thee en at ondertussen kip van de barbecue.
 |
| 'Lekker watertje' |
 |
| 'Hé, tegenliggers!' |
23 t/m 26 juli - Lagodekhi
Rond 22:30 kwamen we aan op onze volgende bestemming Lagodeki, een dorp gelegen in het oostelijkste puntje van Georgië, aan de grens van Azerbeidzjan en aan het National Park Lagodekhi met imposante watervallen. De reden voor ons bezoek.
 |
| 'Het guesthouse, wat wel een van de mooiste huizen was in de hoofdstraat van Lagodekhi' |
We werden ontvangen door de zussen Irma en Madonna, die bij ons bij binnenkomst direct diner wilde aanbieden. Het was hier al snel duidelijk dat deze vrouwen leven voor hun gasten. Wat een warm welkom. We doken echter direct in het grote tweepersoonsbed in onze heerlijke kamer. Na de basic voorzieningen bij Nato en Lado, was dit toch wel even héél fijn. Terwijl ik me inmiddels alweer iets beter ging voelen, was nu Bart aan de beurt. Voedselvergiftiging nummer 2.
Ons plan om een hike naar de watervallen te maken ging daarom helaas niet door. In plaats daarvan gebruikte we de dag daarna om uit te zieken in de grote tuin bij het guesthouse. Maar eerst: ontbijt. Hoewel we aangaven dat we enkel wat fruit wilde, stonden Irma en Madonna al wat uren in de keuken. De versgebakken walnotencake was dan ook wel echt super lekker.
We wandelden 's middags nog even door het dorpje om wat fruit te halen en langs de apotheek te gaan voor Bart. Een behoorlijke uitdaging, aangezien niemand Engels sprak. Het dorpje had verder weinig te bieden. Zo waren er geen restaurantjes, maar enkel kleine kraampjes aan de weg waar je perziken kon kopen of supermarkten waar maar een klein assortiment aan producten lag.
Machi Fortress
De tweede dag in Lagodekhi namen we ons toch maar voor om richting de watervallen te hiken. We waren hier immers toch voor gekomen. Al snel kwamen we er 's ochtends achter dat dit niet mogelijk was, door een onbegaanbare weg over een rivier. Dit kwam door extreme regenval van de afgelopen tijd. Even balen. We waren echter niet de enige met dit idee, want er zaten (heel toevallig) nog twee Nederlandse stellen in dezelfde homestay, die dezelfde plannen hadden.
Dit resulteerde in een andere hike, richting een oud fort gelegen op de grens van Georgië en Azerbaijan. Een hike van c.a. 10 kilometer in de onmogelijke temperatuur van 35 graden. We begonnen met goede moed, maar kwamen er halverwege wel achter dat het best zwaar was na die voedselvergiftiging.
Na een paar uur hiken hoorde we vanaf een heuvel geschreeuw van de Nederlanders die vlak voor ons waren gaan hiken, dat we naar boven moesten komen. We hadden geen idee waarom. Via een steile weg kwamen we uit bij de grenspost van Azerbaijan. Met kamp, gevaarlijke honden en geweren die onbewaakt in de tent hingen. In gebarentaal kwamen we erachter dat we onze paspoorten moesten laten zien en het een en ander moesten ondertekenen. Dit ging overigens wel op een uiterst geheimzinnige manier. Weer een ervaring rijker.
 |
| 'Én een nieuwe stempel in m'n paspoort' |
 |
| 'Onderweg verkoeling zoeken in de ijskoude riviertjes' |
Nu vraag je je vast af, komt er geen foto van dat fort waarvoor we c.a. 5 uur hadden gehiked door 35 graden, mét een voedselvergiftiging. Nee. Dat was zo'n gigantische anticlimax, dat wil je niet weten.
Wat wel grappig was, dat er op de terugweg overal weer water door de riviertjes stroomde. We hebben dan ook even lekker verkoeling gezocht en onze waterflessen gevuld. Al met al: voor deze hike hadden we niet naar Lagodekhi gehoeven. Toch wel balen dat de watervallen niet bereikbaar waren, maar óók dat hoort bij reizen. Avontuur!
Bij terugkomst bij het guesthouse werden we verwelkomd met een heerlijk diner en zelfgemaakte wijn. Het eten was zoals overal in Georgië gigantisch vet, maar wel allemaal vers klaar gemaakt en super lekker na zo'n lange dag. Yes! Eindelijk weer wat eetlust.
26 t/m 30 juli - Kazbegi
's ochtends vertrokken we na het ontbijt al op tijd richting het busstation voor onze doorreis naar Kazbegi. Met een marshrutka reden we in de hitte richting het Noorden. Onderweg zagen we veel daken vol met asbest, paard en wagen, auto's propvol watermeloenen en vele auto's en vrachtwagens met Nederlandse opdrukken. Zo zagen we 'Frans Maas', 'werkverkeer', 'Kaas aan de Maas', 'Steenhoven transport' en 'Alfa betonvloeren'. Vrachtwagens die in Nederland absoluut niet meer door de keuring hadden gekomen.
Vanaf Lagodekhi reden we eerst weer terug naar Tbilisi, waar we vervolgens overstapten in een andere marshrutka die ons naar Kazbegi bracht. Ik kan je vertellen, dat die laatste paar uren geen pretje waren. Ik heb onderweg letterlijk een paar keer gedacht dat ik het niet zou overleven. Daar nu op terugkijkend viel het misschien allemaal wel mee, maar MIJN GOD, deze buschauffeur gaf niet veel om zijn eigen leven. Veel te laat remmen, inhalen in bochten en een snelheid waar Verstappen zelfs van zou schrikken.
Dwars door het prachtige landschap en over de Georgian Military Highway kwamen we na 8 uur reizen aan in het 1700 meter hoog gelegen Kazbegi, ook wel Stepantsminda genoemd. Ik wist werkelijk niet waar ik moest kijken, zó ongelofelijk mooi. Overal groen, imposante bergen en indrukwekkende vergezichten. Magisch.
 |
| 'Vol goede moed in een oververhitte marshrutka' |
 |
| 'Onderweg nog even stoppen voor water' |
 |
| 'Koeien waren ook aanwezig' |
Vanaf Lagodekhi reden we eerst weer terug naar Tbilisi, waar we vervolgens overstapten in een andere marshrutka die ons naar Kazbegi bracht. Ik kan je vertellen, dat die laatste paar uren geen pretje waren. Ik heb onderweg letterlijk een paar keer gedacht dat ik het niet zou overleven. Daar nu op terugkijkend viel het misschien allemaal wel mee, maar MIJN GOD, deze buschauffeur gaf niet veel om zijn eigen leven. Veel te laat remmen, inhalen in bochten en een snelheid waar Verstappen zelfs van zou schrikken.
 |
| 'Al is reizen met dit uitzicht natuurlijk wel fenomenaal' |
Onderweg richting Kazbegi boekten we nog snel een hotel, gelegen in het centrum. Al hoe wel, als je het al een centrum kon noemen. Kazbegi is klein, en heeft ongeveer maar 2500 inwoners. Het inchecken verliep vrij chaotisch. Er stond een kind achter de receptie, haar Russische moeder sprak geen woord Engels en twee andere mannen brachten ons vervolgens naar onze geboekte kamer. Alles zag er erg nieuw en schoon uit, maar het harde bed en de ontbrekende airco waren iets minder. Maar ach, we hadden absoluut niets te klagen.
Khevi
Khevi
Na deze lange reisdag dronken we een rood wijntje (oh, wat verrassend) op de kamer en maakten we ons klaar om wat te gaan eten. Dat deden we bij Khevi, op aanraden van de mensen in het hotel. Ik geloof dat ik hier iets als fried rice at, omdat de menukaart voor 99% uit vleesgerechten bestond. We maakten een plan voor de komende dagen en wandelden daarna nog even door het plaatsje op zoek naar een gezellig cafeetje. Het was immers toch zaterdagavond. Daar kwamen we snel van terug, aangezien het plaatsje volledig uitgestorven was.
De dag daarna waren we dus behoorlijk fit en uitgerust. We ontbeten in een volledig in marmer gehulde ontbijtzaal met tl-lampen en de Russische gastvrouw bakte een eitje voor ons. Dit eitje beschreef gelijk hoe VET het eten in Georgië was, want toen we het op een servetje legden, was die helemaal doordrenkt van de olie. We hebben het er nog steeds over.
Na het ontbijten vertrokken we naar de lokale VVV, waar een dame in het voor Georgische begrippen goed Engels vertelde wat we allemaal konden doen in de omgeving. Aangezien de dag al even was begonnen besloten we niet meer te beginnen aan een hike, maar deze uit te stellen naar de dag daarna.
De Russische grens
We vertrokken samen met een private taxi-chauffeur naar de Russische grens, die op nog geen 15 minuten rijden van Kazbegi vandaan lag. Al hobbelend over de slechte wegen en al slalommend tussen de koeien door, kwamen we aan bij een prachtige kerk en een stromend watervalletje met heerlijk koud drinkwater. We waren hier praktisch de enige toeristen dus konden even genieten van de prachtige omgeving.
De dag daarna waren we dus behoorlijk fit en uitgerust. We ontbeten in een volledig in marmer gehulde ontbijtzaal met tl-lampen en de Russische gastvrouw bakte een eitje voor ons. Dit eitje beschreef gelijk hoe VET het eten in Georgië was, want toen we het op een servetje legden, was die helemaal doordrenkt van de olie. We hebben het er nog steeds over.
Na het ontbijten vertrokken we naar de lokale VVV, waar een dame in het voor Georgische begrippen goed Engels vertelde wat we allemaal konden doen in de omgeving. Aangezien de dag al even was begonnen besloten we niet meer te beginnen aan een hike, maar deze uit te stellen naar de dag daarna.
De Russische grens
We vertrokken samen met een private taxi-chauffeur naar de Russische grens, die op nog geen 15 minuten rijden van Kazbegi vandaan lag. Al hobbelend over de slechte wegen en al slalommend tussen de koeien door, kwamen we aan bij een prachtige kerk en een stromend watervalletje met heerlijk koud drinkwater. We waren hier praktisch de enige toeristen dus konden even genieten van de prachtige omgeving.
 |
| 'Het is je insta-model-Masja' |
 |
| 'Het stromende water was zó koud, maar heerlijk om te drinken' |
Gveleti Watervallen
Even later reden we een stukje terug, waar we werden afgezet bij een route naar twee verschillende watervallen. Een korte en makkelijke hike en eentje die iets moeilijker was en langer duurde. Na eerst de makkelijke zo uitgelopen te hebben, besloten we toch nog de tweede ook toe doen. En dit was de moeite waard. Het was heerlijk om zo vlak naast de kletterende watervallen te staan en om het even cliché te verwoorden: ''de kracht van de natuur te voelen''.
Beide hikes waren echt heel goed te doen, dus binnen 2 uur hadden we beide watervallen gezien. We hebben wel gelachen om de types die in een groep, gehuld in een complete ANWB-outfit met nordic walking stokken de rotsen beklommen. Terwijl er een groep op teenslippers achteraan strompelde.
 |
| 'Ook net een ANWB-koppel' |
 |
| 'Op de terugweg ontweken we de koeien weer. Én deze keer zat het stuur rechts. Is bij iedere auto anders in Georgië' |
 |
| 'Na een heerlijke dag doken we op een terras met een koud biertje' |
Aan het begin van de dag brachten we onze was weg, die bij het pension gewassen kon worden. We hadden echter geen waslijn tot onze beschikking, dus gingen we in de kleine winkeltjes in Kazbegi opzoek naar touw. Dit bleek nogal een opgave, aangezien ze dat nergens verkochten. Met handen en voeten en afbeeldingen op Google probeerden we duidelijk te maken wat we bedoelden. Niemand sprak hier Engels. De verkoper in het enige doe-het-zelf-winkeltje wat we konden vinden, snapte ook niet wat we daar dan mee wilden doen. Een man die ook in de winkel stond, begreep het wél en nam ons mee naar zijn busje. En ja! Daar kwam touw uit! Bart vroeg nog wat hij daarvoor wilde hebben, en zijn antwoord was ''just a smile''. Geweldig.
 |
| 'Op zijn busje stond 'Verwarminstechniek' |
 |
| 'En tadaaaa, daar hing de was!' |
Rooms hotel
Luxe backpackers als we zijn, bezochten we 's avonds het Rooms Hotel. Iets hoger gelegen in Kazbegi. Dit scheen één van de beste restaurants van Georgië te zijn met vooral een spectaculair uitzicht. Ondanks dat het een beetje bewolkt was, was hier niets van gelogen. Het eten, de wijn maar vooral de service waren voortreffelijk.
Na twee nachten te hebben geslapen in Pension Soncho, besloten we de overige twee nachten ergens anders te verblijven. Op zoek naar een meer bijzondere, minder commerciële en authentiekere plek. Die vonden we al snel in de homestay van Lela en Mari, op maar een paar meter afstand van ons vorige hotel. We boekte een kamer letterlijk bij de mensen thuis en werden verwelkomd in hun eigen woonkeuken. Het huis ademde gastvrijheid.
We kregen direct thee en koekjes aangeboden en ook de chacha stond binnen no time op tafel. ''You want chacha?'', oké, kom maar door. Het was immers 11 uur 's ochtends. Onze kamer werd met een noodgang schoongemaakt en bij het openen van onze backpack zagen we dezelfde Nederlanders in de tuin zitten, als die we in Lagodekhi hadden ontmoet. We besloten de rest van de dag vooral lekker te chillen in de tuin van onze homestay en nog wat rond te dwalen in het dorpje.
's Avonds schoven we aan tafel bij de gastvrouw van de homestay die mega uitgebreid voor ons had gekookt. We aten ook samen met een jongen uit Zuid-Korea, die ook door Georgië aan het reizen was. We wisselden mooie reisverhalen en interessante cultuurverschillen uit.
Mount Kazbeg
We kregen direct thee en koekjes aangeboden en ook de chacha stond binnen no time op tafel. ''You want chacha?'', oké, kom maar door. Het was immers 11 uur 's ochtends. Onze kamer werd met een noodgang schoongemaakt en bij het openen van onze backpack zagen we dezelfde Nederlanders in de tuin zitten, als die we in Lagodekhi hadden ontmoet. We besloten de rest van de dag vooral lekker te chillen in de tuin van onze homestay en nog wat rond te dwalen in het dorpje.
's Avonds schoven we aan tafel bij de gastvrouw van de homestay die mega uitgebreid voor ons had gekookt. We aten ook samen met een jongen uit Zuid-Korea, die ook door Georgië aan het reizen was. We wisselden mooie reisverhalen en interessante cultuurverschillen uit.
Mount Kazbeg
Onze derde dag in Kazbegi was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van onze reis. De wekker ging vroeg, om voor de drukte maar vooral om voor de hitte te beginnen aan onze hike. Vanuit het raam van onze kamer zagen we de desbetreffende bergen al in de verte.
Gergeti Trinity Church
Je komt er haast niet onderuit, want dit kerkje staat bijna symbool voor Georgië. Je ziet het overal terug. En dat maakt het dus ook echt wel een populaire toeristische attractie. Echter raad ik je echt aan om er toch heen te gaan, maar dan op eigen houtje. Waar veel mensen het eerste stuk naar de Gergeti Trinity Kerk per jeep deden, begonnen wij gewoon met wandelen. Door het nog slapende stadje liepen we de eerste meters omhoog. Onderweg liepen we tussen de koeien, fel groene velden en niet-al-te-vast zittende rotsen.
Het eerste stuk omhoog, pakte wij niet de wandelroute waar ook de jeeps overheen reden, maar pakte we een tussendoor route die ik meermaals heb vervloekt van woede. Ik dacht na 30 minuten al: ''waar ben ik aan begonnen''. Toen ik onderweg overal kalfjes en schapen tegenkwam OP ONS LOOPPAD, werd ik toch wel weer een beetje opgevrolijkt en vooral gemotiveerd om door te gaan.
Eenmaal bovenaan bij het kerkje hadden we een prachtig uitzicht en het geluk dat we de drukte van de toeristen bij het kerkje nog voor waren. We hebben hier even rondgelopen en nagedacht hoe we de rest van de hike zouden aanpakken.
Mount Kazbeg - Gergeti Glacier
De Mount Kazbeg is 5047 meter hoog en daarmee één van de hoogste en mooiste toppen van de Kaukasus. Vanaf de Gergeti Church wilde we richting de gletsjer hiken, ergens te midden van de Mount Kazbeg. De hele berg konden we niet beklimmen, gezien dit een meerdaagse hike met overnachting was. En wij hier dus absoluut niet op voorbereid en voor getraind waren.
Onderweg passeerden we wél veel van die getrainde mensen. Mét backpack en al beklommen ze de bergen. En ik kon er alleen maar respect voor hebben. Iedere keer als ik dacht dat we er bijna waren, en we weer een onmogelijke rotswand overleefd hadden, kwam er toch nog een andere uitzichtloze afstand te voorschijn. En dit klinkt nu misschien heel ernstig. Maar je moet je bedenken. Ik ben geen type sportschool, mega fit en ready to 10 uur ongetraind hiken. Ik heb dan wel redelijk conditie, maar de discipline van een goudvis. Dat Bart na deze hike nog met mij samen wilde doorreizen is me vandaag de dag nog steeds een wonder.
Het uitzicht
Maar toen was het moment daar. We bereikten een uitzichtpunt. Na (ik gok) zo'n 6 uur hiken. De eerste paar seconden dachten we wel even, huh ''MAAR WAAR IS DIE GLETSJER''. Want die was nog steeds hartstikke ver weg. Maar ik was VET gelukkig. Het was écht fantastisch. We zijn hier even bijgekomen, hebben genoten van het uitzicht en ik heb hier vooral besloten dat ik niet verder wilde en kón hiken. Aangezien we ook nog terug moesten. Uiteindelijk zijn we dus gaan dalen, wat dus ook weer best wel zwaar was. Om de paar meter ging ik onderuit natuurlijk. Zie hieronder een aantal foto's van deze waanzinnig mooie hike. In het écht nog veel mooier.
 |
| 'De Mount Kazbeg vanuit ons raam' |
Gergeti Trinity Church
Je komt er haast niet onderuit, want dit kerkje staat bijna symbool voor Georgië. Je ziet het overal terug. En dat maakt het dus ook echt wel een populaire toeristische attractie. Echter raad ik je echt aan om er toch heen te gaan, maar dan op eigen houtje. Waar veel mensen het eerste stuk naar de Gergeti Trinity Kerk per jeep deden, begonnen wij gewoon met wandelen. Door het nog slapende stadje liepen we de eerste meters omhoog. Onderweg liepen we tussen de koeien, fel groene velden en niet-al-te-vast zittende rotsen.
Het eerste stuk omhoog, pakte wij niet de wandelroute waar ook de jeeps overheen reden, maar pakte we een tussendoor route die ik meermaals heb vervloekt van woede. Ik dacht na 30 minuten al: ''waar ben ik aan begonnen''. Toen ik onderweg overal kalfjes en schapen tegenkwam OP ONS LOOPPAD, werd ik toch wel weer een beetje opgevrolijkt en vooral gemotiveerd om door te gaan.
Eenmaal bovenaan bij het kerkje hadden we een prachtig uitzicht en het geluk dat we de drukte van de toeristen bij het kerkje nog voor waren. We hebben hier even rondgelopen en nagedacht hoe we de rest van de hike zouden aanpakken.
Mount Kazbeg - Gergeti Glacier
De Mount Kazbeg is 5047 meter hoog en daarmee één van de hoogste en mooiste toppen van de Kaukasus. Vanaf de Gergeti Church wilde we richting de gletsjer hiken, ergens te midden van de Mount Kazbeg. De hele berg konden we niet beklimmen, gezien dit een meerdaagse hike met overnachting was. En wij hier dus absoluut niet op voorbereid en voor getraind waren.
Onderweg passeerden we wél veel van die getrainde mensen. Mét backpack en al beklommen ze de bergen. En ik kon er alleen maar respect voor hebben. Iedere keer als ik dacht dat we er bijna waren, en we weer een onmogelijke rotswand overleefd hadden, kwam er toch nog een andere uitzichtloze afstand te voorschijn. En dit klinkt nu misschien heel ernstig. Maar je moet je bedenken. Ik ben geen type sportschool, mega fit en ready to 10 uur ongetraind hiken. Ik heb dan wel redelijk conditie, maar de discipline van een goudvis. Dat Bart na deze hike nog met mij samen wilde doorreizen is me vandaag de dag nog steeds een wonder.
Het uitzicht
Maar toen was het moment daar. We bereikten een uitzichtpunt. Na (ik gok) zo'n 6 uur hiken. De eerste paar seconden dachten we wel even, huh ''MAAR WAAR IS DIE GLETSJER''. Want die was nog steeds hartstikke ver weg. Maar ik was VET gelukkig. Het was écht fantastisch. We zijn hier even bijgekomen, hebben genoten van het uitzicht en ik heb hier vooral besloten dat ik niet verder wilde en kón hiken. Aangezien we ook nog terug moesten. Uiteindelijk zijn we dus gaan dalen, wat dus ook weer best wel zwaar was. Om de paar meter ging ik onderuit natuurlijk. Zie hieronder een aantal foto's van deze waanzinnig mooie hike. In het écht nog veel mooier.
De terugweg vanaf de Gergeti Church, pakten we toch maar een jeep naar beneden. Ik kon echt niet meer. Bij aankomst in de homestay en het zien van mijn verbrandde armen en hoofd in de spiegel hebben we de rest van avond gechilled. Uiteraard kookte de gastvrouw opnieuw de sterren van de hemel (is dit een uitspraak?) en stond de tafel weer helemaal vol met eten. We aten met dezelfde Nederlanders en ook een vader en dochter uit Servië sloten aan. De wijn en chacha vloeiden uiteraard rijkelijk. We waren voldaan van een fantastische dag.
En herinner je die gekochte chacha uit Tblisi nog? Die drie jaar op eikenhouten vaten had gerijpt? We vroegen de zoon van Lela of hij het wilde proeven, totdat hij ons vervolgens vertelde dat we in een touristtrap waren getrapt. En dat als je er teveel van dronk, je gigantisch veel hoofdpijn zou krijgen. Zo typisch maar ook zo ontzettend grappig. We namen toch nog maar een échte chacha van hem aan. 'Gaumarjos!''
Awtobus
Samen met het Nederlandse gezin vertrokken we 's ochtends vroeg naar de taxistandplaats om een gedeelde taxi richting Tbilisi te regelen. Dit kostte ons 20 lari per (c.a. €7,-) persoon, waarvoor we dus een meer comfortabele rit hadden dan op de heenweg. Maar eerst koffie! Die haalden we bij Awtobus. Een oude schoolbus omgebouwd tot hippe koffiebar.
 |
| 'De shared-taxi werd tot de nok toe volgepropt' |
Vervolgens namen we in Tbilisi weer een marshrutka richting Borjomi. En raad eens wie er ook in dat busje zaten? Dezelfde Nederlanders.
30 juli t/m 1 augustus - Borjomi
Deze stop hadden we niet perse op de planning staan. We zochten echter nog een plek waar we onze resterende tijd konden besteden. We lazen wat in de Lonely Planet en qua tijd en afstand vanaf Tbilisi leek dit ons een goed idee. Ook wilden we nog graag een bezoek brengen aan de grotwoningen in Vardzia, wat vanaf Borjomi goed te bereiken was. We boekten weer een homestay onderweg in de marshrutka en kwamen na ongeveer 2 uur rijden aan in dit drukke stadje, waar de lokale bevolking 's zomers ook naar toe komt om verkoeling op te zoeken.
Sunny days
Ons appartementje lag vlakbij de plek waar de marshrutka ons dropte. De check-in was echter allemaal heel vaag. Er was niet echt iemand aanwezig, waarna de buurvrouw ons een kamer toewees. We haalden een koud biertje en dronken deze op in het appartementje.
Ons appartementje lag vlakbij de plek waar de marshrutka ons dropte. De check-in was echter allemaal heel vaag. Er was niet echt iemand aanwezig, waarna de buurvrouw ons een kamer toewees. We haalden een koud biertje en dronken deze op in het appartementje.
 |
| 'De homestay Sunny Days' |
Bergi
Toen we 's avonds opzoek gingen naar een restaurantje kwamen we uit bij Bergi. Niet perse het leukste restaurant dat we in Georgië gezien hadden, maar een prima optie. Ik at hier 'Vegetable Dolma', een gevulde paprika met rijst. Op zoek naar meer vertier dwaalden we door een parkje, waar blijkbaar de hele zomer kermis is. Bart showde zijn mannelijkheid bij de schiettent en won een koala.
Dimitri's
We spendeerden de rest van de avond bij Dimitri's wijnbar, aan de 'drukste' straat van Borjomi Dimitri voorzag ons van zijn allerlekkerste wijnen en bijpassende kaasjes voorzien. Hij vertelde over het oprichten van zijn eigen bar, het maken van zijn eigen wijnen en het aanbouwen van appartementen bij zijn bar voor toeristen. Een echte familie-onderneming, waar ze naar verwachting pas over 4 jaar klaar mee zijn.
Raften
 |
| 'De wijn op de foto werd ons geschonken als witte wijn' |
 |
| 'Borjomi is ook de plaats waar volgens velen het 'medicinale water' vandaan komt, water met een licht zoutige smaak. Ik vond het best wel lekker, Bart niet' |
Raften
Een jongen die bij de lokale informatiekiosk werkte, hielp ons aan een adres om te kunnen raften. Borjomi ligt namelijk aan een rivier waar dit prima kon. Normaal gesproken doe je dit raften in een groep, waardoor het ook goed te betalen is. Maar aangezien wij de enige gegadigden waren, kostte het ons wat meer dan normaal (100 lari per persoon).
We stapten in een marshrutka naar het startpunt van de raftingtocht. Tijdens het raften gingen er twee instructeurs met ons mee die geen woord Engels spraken. Met een beetje handen en voeten werk, legde ze ons uit wat de bedoeling was. Ze waren super fanatiek en duwde onze raft draaikolken in waardoor we een paar keer bijna het water in werden geslagen. Ik had nog nooit zoiets gedaan dus het gaf écht een adrealine kik. Super leuk! De terugweg naar het dorpje namen we de lokale bus voor omgerekend nog geen 20 cent. Een bijzondere ervaring weer.
 |
| 'Terug in de tijd' |
Bergi & Dimitri's
We konden in heel Borjomi geen restaurant vinden met vrije tafels of vegetarische gerechten dus eindigden we opnieuw bij het restaurant waar we de eerste avond ook aten. Ook sloten we de avond(heel verrassend) weer af in de wijnbar van Dimitri. Dit keer zaten we aan de bar, vertelde hij ons veel over de verschillende wijnen en mochten we veel proeven.
Ook proefden we een extreem jonge kaas die nog geen één dag oud was. Niet perse heel lekker, maar zo aardig. In het verloop van de avond stak Dimitri de barbecue aan voor hem en zijn vrienden die langskwamen. Hij vroeg ons mee te gaan naar een feest in de open lucht ergens in een bos. Ze zouden over één uur vertrekken, maar dat ene uur werden er drie. Met ons drukke schema voor de dag daarna, sloegen we dat aanbod toch maar af.
Eenmaal aangekomen bij onze accommodatie raakten we nog aan de praat met twee jongens uit Saudi Arabië, die - hun eigen meegebrachte - waterpijp aan het roken waren. Vervolgens volgde er een diep gesprek over hun leven in Saudi Arabië en de reis die ze aan het maken waren. Zo vertelden ze dat alcohol daar verboden is en dat vrouwen pas sinds één jaar zelf mogen autorijden. De man is in principe de lijfwacht van de vrouw en hij is ook degene die alles betaald. De vrouwen horen niet te werken, maar ze hoeven ook niet voor het huis en de kinderen te zorgen. Daar hebben ze een au pair voor. Het was een bijzonder gesprek, wat onze monden beide liet openvallen van verbazing.
We konden in heel Borjomi geen restaurant vinden met vrije tafels of vegetarische gerechten dus eindigden we opnieuw bij het restaurant waar we de eerste avond ook aten. Ook sloten we de avond
Ook proefden we een extreem jonge kaas die nog geen één dag oud was. Niet perse heel lekker, maar zo aardig. In het verloop van de avond stak Dimitri de barbecue aan voor hem en zijn vrienden die langskwamen. Hij vroeg ons mee te gaan naar een feest in de open lucht ergens in een bos. Ze zouden over één uur vertrekken, maar dat ene uur werden er drie. Met ons drukke schema voor de dag daarna, sloegen we dat aanbod toch maar af.
Eenmaal aangekomen bij onze accommodatie raakten we nog aan de praat met twee jongens uit Saudi Arabië, die - hun eigen meegebrachte - waterpijp aan het roken waren. Vervolgens volgde er een diep gesprek over hun leven in Saudi Arabië en de reis die ze aan het maken waren. Zo vertelden ze dat alcohol daar verboden is en dat vrouwen pas sinds één jaar zelf mogen autorijden. De man is in principe de lijfwacht van de vrouw en hij is ook degene die alles betaald. De vrouwen horen niet te werken, maar ze hoeven ook niet voor het huis en de kinderen te zorgen. Daar hebben ze een au pair voor. Het was een bijzonder gesprek, wat onze monden beide liet openvallen van verbazing.
VardiaNa een kleine 5 uur slaap en een licht aanwezige kater door de wijn van Dimitri ging de wekker voor onze geplande dagtrip naar Vardzia die we óók al regelde bij diezelfde jongen die het raften voor ons had uitgezocht. Onze driver voor deze dag zal wel gedacht hebben. Hij toverde daarom om 8 uur 's ochtends al een fles zelfgebrouwen chacha uit zijn dashboardkastje. Wij bedankten maar. Onderweg kwamen we weer veel bijzondere taferelen tegen.
De grotwoningen
Deze stad werd in 1185 voltooid door de toenmalige koning tegen bescherming van de Mongolen. Varzia was ooit enkel toegankelijk via een paar goed verborgen tunnels, waardoor het een haast onneembare vesting vormde. Deze verborgen stad was ooit ongeveer 13 verdiepingen hoog, telde meer dan 6000 kamers en had zelfs een irrigatiesysteem. Een aardbeving verwoeste meer dan de helft van de stad in 1283, waardoor een deel van de berg afbrak en het gangenstelsel zichtbaar werd van buitenaf. Een super indrukwekkend gezicht dus. Er wonen tot op heden nog 5 monniken in de grotten, die hun eigen geïsoleerde leventje leiden.
We dwaalden een beetje verdwaald rond door de ontelbare gangen. Hadden het vooral heet. En nog steeds een kater. Maar het was absoluut een indrukwekkend gezicht. Onderweg kwamen we natuurlijk weer veel bijzondere taferelen tegen op de weg.
Rabati Castle
Onze chauffeur bracht ons na Vardzia nog naar een immens kasteel, wat onderdeel van de tour was. We waren echter beide zo gebroken van de afgelopen dagen (en de wijn bij Dimitri), dat we hier eigenlijk niet veel meer van mee hebben gekregen. We streken neer op een terrasje in het kasteel zelf, liepen nog wat rond, maar keerden ook snel weer terug om naar de auto. De chauffeur snapte er niks van. Daarna reden we met de gammele auto van onze chauffeur weer terug naar Borjomi, waar we in een marshrutka stapten richting Tbilisi. 
1 t/m 3 augustus - Tbilisi
De laatste drie nachten brachten we door in Tbilisi, om de vakantie nog even goed af te sluiten. De stad had ons de eerste dagen van de reis zo goed bevallen, dat we nog even terug wilden. We werden afgezet op een extreem chaotische plek op een marshruka-standplaats, waarna we in de brandende hitte opzoek gingen naar een plek waar we rustig een Taxify konden bestellen.
We boekten voor de eerste twee nachten in Tbslisi een bijzonder mooi hotel, om onze reis nog even af te sluiten in stijl. En zonder dat ik het door had gehad, boekte Bart een upgrade waarna ik een bad aantrof middenin de kamer. Bizar! We verbleven twee nachten in dit heerlijke kleinschalige hotel, waar ons letterlijk niets aan ontbrak.
 |
| '24 hour pillow service, nou zoiets had ik nog nooit gezien'. |
Respublika Grill Bar
Vlak bij het hotel vonden we dit hipster-restaurantje waar we op zich prima aten en een biertje dronken. Stiekem wel een beetje blij om weer vegetarisch te eten naast rijst of khachapuri.
Kafe Leila
's Avonds aten bij Kafe Leila, een restaurant met een vegetarische menukaart (valt het je al op dat ik vaak over eten praat). Ik at een couscous salade met falafel. Het restaurantje zat helemaal vol en was overduidelijk een populaire plek onder de lokale bevolking. Dit straatje van Tbilisi was sowieso wel een aanrader, we zagen nog veel meer leuke tentjes.
Daarna slenterden we wat door de stad, op zoek naar gezelligheid. We liepen tegen een pas geopend café aan, gehuld in Peaky Blinders-thema. Er was een soort van pubquiz gaande, dus daardoor dronken we hier niet meer dan één biertje.
Mac'larens Irish pub
We sloten de avond af in een Irish pub. Die doen het meestal wel goed. Hier dronk ik de aller-vieste apple cider OOIT en stond de live muziek veel te hard. We hielden het niet heel lang vol en gingen daarom lekker op tijd terug naar ons heerlijke hotel. Beide voldaan van een lange reisdag.
Ontbijten in Shota
Ja jeetje, dit verdiend z'n eigen kopje. Het ontbijt wat bij onze kamer zat inbegrepen was bizar goed. Naast een uitgebreid buffet konden we ook nog een luxe gerechtje bestellen. De eggs benedict van Bart worden nog steeds wel eens benoemd.
 |
| 'Leuk feitje: veel kentekens in Georgië hebben dubbele of dezelfde letters aan het begin, zoals hierboven' |
Flea market
Op onze een na laatste dag in Georgië, moesten we uiteraard nog wat souvenirs worden ingeslagen. In plaats van alle toeristische souvenirwinkeltjes, bezochten we de Dry Bridge Flea Market, waar je je ogen kon uitkijken. Van de originele drinkhoorns, handgemaakte sieraden tot potten, pannen en andere antieke rommel. Een kleurrijk aanzicht en een prima dagbesteding.
'Een stukje van de Berlijnse muur, als cadeau van Duitsland aan Georgië'
 |
| 'Een stukje van de Berlijnse muur, als cadeau van Duitsland aan Georgië' |
De laatste avond in Tbilisi verhuisden we naar een goedkoper hotel, aangezien we toch middenin de nacht moesten opstaan om vervolgens om 6 uur 's nachts te boarden op de luchthaven. Een kleinschalig hotel waar de kamer prima was. We pakte nog snel even onze backpacks - inclusief alle souvenirs - in, en maakten ons klaar voor de laatste avond in Tbilisi.
De laatste avond in Tbilisi verhuisden we naar een goedkoper hotel, aangezien we toch middenin de nacht moesten opstaan om vervolgens om 6 uur 's nachts te boarden op de luchthaven. Een kleinschalig hotel waar de kamer prima was. We pakte nog snel even onze backpacks - inclusief alle souvenirs - in, en maakten ons klaar voor de laatste avond in Tbilisi.
We aten wat bij Jazz Café the Singer, wat ons eerder door mensen werd aangeraden. Het eten en de service waren echter super slecht. Alles duurde super lang en we werden eigenlijk praktisch genegeerd door de bediening. We besloten onze laatste lari's uit te geven in een andere bar. En HELAAS, weet ik niet meer wat de naam van desbetreffende wijnkelder was. Maar het was geweldig. We werden hier met open armen ontvangen en lieten ons verrassen met de lievelingswijnen van het personeel. En dit stelde ons absoluut niet teleur. Letterlijk en figuurlijk een heerlijke afsluiting van onze reis.
'De laatste wijntjes van onze reis'
'Met deze knappe man, waar ik deze geweldige reis mee mocht maken'
 |
| 'De laatste wijntjes van onze reis' |
 |
| 'Met deze knappe man, waar ik deze geweldige reis mee mocht maken' |
4 augustus - Tbilisi - Amsterdam
Middenin de nacht vertrokken we met weinig slaap en een lichte kater (alweer) naar de luchthaven. Onze Taxify vroeg inneens meer geld dan dat de app aangaf, waarschijnlijk omdat de luchthaven buiten het 'centrum tarief' viel. Daar gingen de laatste Lari's. We aten nog verse croissantjes bij de Dunkin'Donuts en vlogen vervolgens met een rechtstreekse vlucht met Georgian Airways terug naar Amsterdam. Helaas, het zat er alweer op. We hadden maar al te graag nog wat langer willen blijven.
Concluderend
Deze reis was onvergetelijk. Wat een onbekend pareltje, zó dichtbij huis. Waar je kennis mag maken met een authentieke cultuur, onontdekte natuur een een gastvrijheid waar wij nog veel van kunnen leren. Met een hoofd vol herinneringen, bijzondere ontmoetingen en unieke foto's kijken we terug op deze prachtige reis.
Ben of ken jij iemand die óók naar Georgië gaat en hier vragen over heeft? Schroom dan vooral niet om een reactie achter te laten of. Ik vertel je er met liefde over en hoop dat jij nét zo verliefd wordt op Georgië dan wij hebben gedaan.
Liefs Masja
4 augustus - Tbilisi - Amsterdam
Concluderend
Deze reis was onvergetelijk. Wat een onbekend pareltje, zó dichtbij huis. Waar je kennis mag maken met een authentieke cultuur, onontdekte natuur een een gastvrijheid waar wij nog veel van kunnen leren. Met een hoofd vol herinneringen, bijzondere ontmoetingen en unieke foto's kijken we terug op deze prachtige reis. Ben of ken jij iemand die óók naar Georgië gaat en hier vragen over heeft? Schroom dan vooral niet om een reactie achter te laten of. Ik vertel je er met liefde over en hoop dat jij nét zo verliefd wordt op Georgië dan wij hebben gedaan.
Liefs Masja
Reacties
Een reactie posten